De Macht van het Noodlot

Net zegt een zekere deskundige dat ik het afgelopen jaar in de burgerlijke luchtvaart geen doden te betreuren zijn.
Kort daarop stort bij Sydney een (toeristisch) watervliegtuig neder met vier doden tot gevolg.
Einde verhaal.

De Belg van de De Roode Baron

Wat een beminnelijke man, een voor 'n Belg ongewoon fors uiterlijk, ene volle baard en een zachte melodieuze stem. Een zachtaardig karakter, welbespraakt door zijn werk in de horeca.
Waarom Belgen naar Nederland komen, ik weet het niet, in elk geval is de Belg in Menno Simons hoogstwaarschijnlijk vanwege de min of meer acceptatie van homo's hier beland en gebleven. Deze man had naar je in de loop der tijd wel kon vermoeden een vriend maar onze Belg over wie we het gaan hebben lijkt me eerder een verstokte vrijgezel.




We leerden hem kennen in De Roode Baron aan de Zeedijk, een knus café met donkerbruine lambrisering. Er was een collega met een scherpe stem en een assertief karakter, die ook nog zijn woordje deed in de stadspolitiek. De Belg nimmer, hij kon meepraten over vele onderwerpen en ieder gevoelde zich daarbij thuis.

Het werk bij Oporto was zijn eerste betrekking. Naar verluidt heeft zij deze zaak vanaf de oprichting 'gemaakt' en hij was daar ook trots op. Doch eens wilde men vers bloed serveren en werd hij onheus ontslagen. De Belg heeft hiervan altijd grief van ondervonden en zijn stem werd zachter dan die al was, hetgeen kenmerkend is voor zijn humaniteit.

Zo raakte hij werkzaam in De Roode Baron, een zaak wier eigenaar een oude vrouw geweest moest zijn. Ook hier heeft hij alles 'gemaakt' en was het altijd een aantrekkingskracht daar wederom naar toe te lopen. Wat is een heerlijker straat dan de historische grond van de Zeedijk, welke naam ik allicht tegenkom in de oude notariële archieven.

Een traktatie was een pint Guinness, waarvoor een klein type vaatje moest worden aangeslagen. Vele jaren heb ik daarvan gesnoept en geroken, wat alleen de geur al en je neus in het schuim steken doen  je goed. Doch ergens in het nieuwe millennium werd die Ierse drank niet meer verkocht, de Belg gaf uitvoerig zijn excuus dat de vraag naar dit elixer niet groot was. Echt spijtig maar nog geen reden om van de zaak weg te blijven.

Eens zaten er een vijftal tieners in keurige kledij, wellicht eerste jaars studenten, die een karaf bier bestelden. Zoiets zal wel meer dan een tientje gekost hebben. Zo vulden ze elkaars glazen totdat de karaf soldaat was. Een jonkie vroeg beleefd of ze niet een tweede van de zaak mochten hebben? De Belg gaf een uitvoerig antwoord dat zulks niet tot de mogelijkheid behoort en wist de jongelui gerust te stellen zodat die maar weer een nieuwe voor eigen rekening namen.

De zaak werd door de oude eigenaresse verkocht, de kelner Cris verdween maar de Belg ging naar Int Aepjen, hier niet ver vanaf. Ook hier heb ik hem meermaals gezien alhoewel het veel moeilijker werk was gezien de drukte van vast publiek als ook Nederlandse toeristen. Vind zelfs maar eens een staplaats! Ik begroette hem altijd explicieterwijs en daarvan was de man best verrast. Dan komen er niet zo leuke perikelen:

8 mei 2009 was hij ziek;
9 juli 2010 was hij met pensioen.
 
Einde Belg?

Nee toch niet. Op 18 november 2011 zagen we hem op het terrasje van De Wildeman, genieten van een schuimvol Belgisch bier. Welke Belg drinkt geen Belgisch vocht? Hij was alleen en ik begroette hem. Maar omdat zijn glas vol was kon ik hem geen aanbieden. Vriendelijk gaf hij antwoord volledig te genieten van zijn rust; hij zag er geenszins ziek uit. Hij woont aan het Oudekerksplein, te midden van de klokslagen. Ook die zijn net als hij historisch!



mailto:

Twee angstvallig levende latente homo's

In 1985 kwamen de twee in Buitenveldert wonen op een chique locatie. Hun onopvallendheid is legendarisch te noemen. Ook waren er niet echt tegenover-buren die bij hen naar binnen konden kijken.

De oude Borstlap zag er het jongst uit, was langer dan de grijze Haak. Met buren gingen ze niet babbelend om, op straat liepen ze achter elkaar op 4 à 5 meter afstand. Maar het fraaiste is dat in de tram naast elkaar gezeten de een als een soort stadsgids de ander het grachtenpanoramiek trachtte te expliceren die dan ook aandachtig luisterde. De passagiers zullen niet geweten hebben dat de twee samenleven!

Ooit liet Borstlap zich erover uit in de confectie de Jodenmeiden te hebben zien afvoeren, vele dezer bedrijven in Amsterdam waren Joods, waarop hij sprak met emotionele stem. Hij was zoon van een winkelchef, zelf had hij een hogere functie in de confectie maar dat is ook een leugentje om bestwil want hij was kantoorbediende op de Industrie Bank. Maar dan nog is dit geen rechtvaardiging voor zijn samenleving. In feite was het buiten de orde en was discretie strengstens geboden teneinde smaad, spot en chicane te voorkomen. De sedert medio 80er opgekomen emancipatie van homo's is dus aan hen voorbij gegaan.

Toen de ene overleed medio 90er hield de ander het voor gezien. Hij hield zich te bed totdat hij stierf.

De dwerg vermoorden

Allang was de dwerg met loodzware stem bezig mij voor de voeten te lopen. Ik wachtte altijd rustig totdat hij wegging. Want louter staan is saai. Dan liep ik door en negeerde hem.
Zo ging het maand voor maand verder, hij wilde zich kennelijk laten zien. Wat hij nu te zeggen heeft is maar debiele wartaal dat ik niet schriftelijk ga weergeven. Maar ik besloot tot een list.

De eerstvolgende keer zag ik hem staan en driftig zijn smartphone bewerken. Wat kan hij nu allemaal regelen, dacht ik, toen hij mij nog niet opgemerkt had was de smart nog in zijn hand, want zo liep hij altijd opzichtig over straat. Al ras had ik het door: hij had de app audio aangezet.

Eenmaal naast mij gekomen richtte hij de smart nogal onopvallend naar mij om de geluidsopname goed te kunnen maken. Ik had zijn plannetje door. Hij begon met stomme opmerkingen, wellicht om mij tot reactie te bewegen, maar ik zweeg mooi. Zijn beschuldigingen werden ernstiger, zijn stem luider, zijn passen driftiger.
Toen pakte ik een stukje krantenpapier waarop ik met viltstift had geschreven: "Vermoorden". Zijn reactie was verbluffend, hij schrok zienderogen terwijl het toch voor een normaal mens nonsense is! Doch is hij gek en 'n gek reageert ook gek.
Zijn pas verlangzaamde, hij stond stil maar ik liep door. Ik zag dat hij rechtsomkeert gemaakt had.
Hè hè, eindelijk rust. Een mens moet toch aan zijn hart denken, nietwaar?
Het papiertje rolde ik op, kauwde het en spuugde 't in de goot.

Nadien heb ik hem nauwelijks meer gezien. Zouie nog leven?

Een bureautafel op de chicaneur kieperen

Het bedrijf was al vanaf het begin een chicaneuse chaos. Iedereen keek, sprak en maakte ernstige verwijten. Als een dit moet ondergaan doen de anderen mee, gelijk bij de meerkoetjes.
Ik heb meermaals gevraagd aan de dichtstbijzijnde bureauchef welke opleiding hij heeft genoten, de man zweeg, niet verplicht vragen te beantwoorden van ondergeschikten. De afdelingschef kreeg daar lucht van en begon ook te zoeken en te vitten. Hij bedacht een list mij een piep jonkie als chef te geven die begon de hele dag commando's te geven in de vragende vorm. Aangezien hij nimmer antwoord kreeg riep deze de hulp in van voornoemde afdelingschef die mij daarop gebood de aanwijzingen van "mijn chef" op te volgen. Ik moest schateren!
Naast de bureauchef zat languit een wat Indier die de gehele dag wilde corrigeren. Het lijkt wel of hij een grote duim had. Dat maakte hij aanmerkingen op fluisterende toon die wel gehoord werden. De omgeving zweeg, bang ook slachtoffer te worden.
Ik bedacht mij dat als bevelen of noem de opdrachten niet worden uitgevoerd de zogenaamde leidinggevende toch met een mond vol tanden zit. Hij zou kunnen dreigen met ontslag maar dat is dan nog een bevrijding ook! Dan gebeurde het dat de man op grinnikende toon een terechtwijzing gaf en mij dan triomfantelijk aankeek. Hij mompelde dat ik fouten maakte. Hij had mij geschandaliseerd voor het gehele publiek. Welnu, dit kan ik ook, ik wendde en liep snel op zijn bureautafel af. Met apparatuur en andere bescheiden daarbovenop kieperde ik het zware geval om waardoor de man met zijn benen bekneld geraakte en het toetsenbord op zijn neus kreeg. Ik bekommerde mij niet om zijn hachelijke status en liep terug naar mijn plek. Alle mensen trachtten hem te redden door het bureautafel op te tillen en hem er onder uit te trekken, de chaos was compleet. Hij bleek niet meer te kunnen lopen, wellicht waren zijn beide benen gebroken. Of hij ooit nog teruggekomen is weet ik niet want ik verliet het kantoor, mijn jas hing er gelukkig nog, en ben nooit meer terug gekomen.

Gekuisigde vrouw in duinpan gevonden

Door wandelaars werden in 'n duinpan menselijke resten gevonden. Na markering van de plek met een parasol waarschuwden zij de politie.

Ik mijn jeugd herinner ik me wel bordjes vooral niet buiten de wandelpaden te lopen wegens de aanwezigheid van en gevaar voor niet ontplofte landmijnen. Maar de mens wil meer en graag zwerven op die paar vierkante hectaren al is het maar niet te ver van de badplaats af.

Niet zo ver maar wel in een cirkel van Ø100m doorzocht  het opsporingsteam de bodem o.a. met harken, door verstuiving zouden beenderen weggerold kunnen zijn.

Forensisch-pathologisch onderzoek wees uit dat de resten zijn van een vrouwspersoon en dat alhoewel de 200 beenderen niet compleet waren er sprake geweest moest zijn van 'n ongeluk doordat de twee navicular-beentjes van de hand waren verbrijzeld. De specialist vermoedt dat een scherp voorwerp door de hand is geslagen, wellicht een spijker. Dat zou kunnen wijzen op marteling als bij een crucifixion, hoe ondenkbaar doch niets is onmogelijk in de wereld van de criminaliteit.

In de vele maanden hierna speurde een team naar vermiste personen en vond misschien 'n café-houdster die ooit als vermist is opgegeven geworden. In die tijd al vermoedde men dat zij slachtoffer geweest moest zijn van een misdrijf omdat nogal bekend was en zeker bij diegenen met belangstelling van aanwezigheid van grote sommen contant geld, wantrouwig als zij was voor banken en registratie waardoor de belastingdienst haar zou kunnen pakken. Maar dan draagt ze eigen risico op diefstal of afpersing. Wellicht is zij op een onbewaakt moment overvallen en door middel van marteling afgeperst. Het stoffelijk overschot werd in de duinen begraven.

Het onderzoek richtte zich op de ambiance van die vrouw. Maar die is groot geweest als je café-publiek moet screenen. En wie heeft nog kennis van die oude tijd? In elk geval werd geen informatie gevonden van bedreiging zodat namen zichtbaar worden. Nu is de kans oude zaken na te gaan waar afpersing d.m.v. marteling heeft plaatsgevonden doch moeten we alweer ver in de tijd teruggaan. En dan nog is de zaak verjaard. Zo zullen de daders nooit gevonden worden hoe nieuwsgierig we ook zijn!

Het Café der Werklozen in de Concertgebouwbuurt

Teruggaand tot begin 70er stond daar een ouder echtpaar rustig de zaak te bedienen. Later komen er andere eigenaars.

Er schenen toch gezelligheidsgroepen te verkeren waarvan de deelnemers elkaar al lang kennen. Dit is bedenkelijk aangezien ‘n dergelijke groep overheersend kan worden en andere bezoekers haar wil wil opleggen. Wij zitten hierom niet verlegen door deze geaccepteerd te worden, wij komen als individualist.

Overheersend is een luid gepraat dat anderen overstemt. Sommigen maken zich los van de groep en soleren tussen andere bezoekers. Dergelijk gedrag is ongewenst, daar is gewoon niet om gevraagd! Dan gaat ’n persoon in de weg staan, vervolgens aanstoten en aanschuren. Eenmaal werd de toegang tot de toilet aardig geblokkeerd, hetgeen lijkt op hinderen.

Er kwam een moment dat er tegen de caféhouder enige opmerkingen gemaakt werden. Hij toonde zich onverschillig maar er was toch wel te zien dat hij in zijn functie (en macht) dit niet aankon. Er werd voorzichtig een vermoeden uitgesproken dat de groep aan de grote tafel bestaat uit werklozen die gezellig uren kunnen uitzitten, wat geriefelijker is dan alleen thuis. De caféhouder mompelde: “Dat zijn geen werklozen”, maar erg overtuigend klonk dit niet.

De lange tafel kreeg lucht van kritiek en vele ogen keken in de richting van het gesprek. Zijdelings was te zien dat de werklozen in beraad gingen. Het resultaat werd duidelijk: ze gingen in de aanval.

Een vaste bezoeker met een volwassen uiterlijk zei op gedempte toon wel eens ‘n lid van de tafel gesproken te hebben en een aardige beroepsuitoefening vernomen te hebben. Hij besloot met de woorden: “Maar ik zag het van die man niet af!” Een naburige vrouw siste of ze caféhouder niet wat op z’n mouw gespeld hebben?

Allereerst was het voornoemde 'hinderaar' die al te opvallend naast of voor je ging staan en mee bewoog als je je verzette. Plots kwam een ander, nogal robuust figuur met een stentorstem zomaar, ex nihilo, met een betoog over een oninteressant onderwerp. Het geleek een terechtwijzing of een veroordeling. Zijn stem moduleerde, van lieflijk, tot boos of verontwaardigd, soms met gekunstelde lachertjes ertussen, wat anderen de idee zou geven dat er een ruzie werd beslecht. Ook de caféhouder zal dit zo hebben opgevat. Maar dat hij hier niet ingreep was zijn nalatigheid.

Het moment was gekomen de caféhouder te zeggen dat het houden van een café toch wel een vak is, waarbij levenservaring mooi een noodzakelijke rol speelt. Ook een aardige mannelijkheid en beslist een goede kop. Niets van dit alles. Zijn enige prestatie is naar beneden kijken en dus de (zijn) zaak niet te kunnen overzien. Er werd gezegd: “Als je geen café kan houden, moet je de horeca uitgaan!” Later nog tweemaal maar of dit goed aangekomen is wordt betwijfeld. Want in een bezoek hierna maakte de caféhouder een (vooraf ingestudeerde) agressieve opmerking, waarbij de werklozentafel wel opkeek en wat stiller werd. De man weet dus niet van aanpakken, is indolent en heeft zijn onvermogen bewezen.

In de tijd erna is het vervolg niet waargenomen. Wel werd bekend dat sommige werklozen zich langdurig bij de kassa ophouden en dan glimlachend de zaak verlaten. 

Zouden ze hun zak gevuld hebben?


Zie ook:

Het café der invaliden aan de Zeedijk