zondag 31 december 2017

De Macht van het Noodlot

Net zegt een zekere deskundige dat ik het afgelopen jaar in de burgerlijke luchtvaart geen doden te betreuren zijn.
Kort daarop stort bij Sydney een (toeristisch) watervliegtuig neder met vier doden tot gevolg.
Einde verhaal.

woensdag 13 december 2017

De Belg van de De Roode Baron

Wat een beminnelijke man, een voor 'n Belg ongewoon fors uiterlijk, ene volle baard en een zachte melodieuze stem. Een zachtaardig karakter, welbespraakt door zijn werk in de horeca.
Waarom Belgen naar Nederland komen, ik weet het niet, in elk geval is de Belg in Menno Simons hoogstwaarschijnlijk vanwege de min of meer acceptatie van homo's hier beland en gebleven. Deze man had naar je in de loop der tijd wel kon vermoeden een vriend maar onze Belg over wie we het gaan hebben lijkt me eerder een verstokte vrijgezel.




We leerden hem kennen in De Roode Baron aan de Zeedijk, een knus café met donkerbruine lambrisering. Er was een collega met een scherpe stem en een assertief karakter, die ook nog zijn woordje deed in de stadspolitiek. De Belg nimmer, hij kon meepraten over vele onderwerpen en ieder gevoelde zich daarbij thuis.

Het werk bij Oporto was zijn eerste betrekking. Naar verluidt heeft zij deze zaak vanaf de oprichting 'gemaakt' en hij was daar ook trots op. Doch eens wilde men vers bloed serveren en werd hij onheus ontslagen. De Belg heeft hiervan altijd grief van ondervonden en zijn stem werd zachter dan die al was, hetgeen kenmerkend is voor zijn humaniteit.

Zo raakte hij werkzaam in De Roode Baron, een zaak wier eigenaar een oude vrouw geweest moest zijn. Ook hier heeft hij alles 'gemaakt' en was het altijd een aantrekkingskracht daar wederom naar toe te lopen. Wat is een heerlijker straat dan de historische grond van de Zeedijk, welke naam ik allicht tegenkom in de oude notariële archieven.

Een traktatie was een pint Guinness, waarvoor een klein type vaatje moest worden aangeslagen. Vele jaren heb ik daarvan gesnoept en geroken, wat alleen de geur al en je neus in het schuim steken doen  je goed. Doch ergens in het nieuwe millennium werd die Ierse drank niet meer verkocht, de Belg gaf uitvoerig zijn excuus dat de vraag naar dit elixer niet groot was. Echt spijtig maar nog geen reden om van de zaak weg te blijven.

Eens zaten er een vijftal tieners in keurige kledij, wellicht eerste jaars studenten, die een karaf bier bestelden. Zoiets zal wel meer dan een tientje gekost hebben. Zo vulden ze elkaars glazen totdat de karaf soldaat was. Een jonkie vroeg beleefd of ze niet een tweede van de zaak mochten hebben? De Belg gaf een uitvoerig antwoord dat zulks niet tot de mogelijkheid behoort en wist de jongelui gerust te stellen zodat die maar weer een nieuwe voor eigen rekening namen.

De zaak werd door de oude eigenaresse verkocht, de kelner Cris verdween maar de Belg ging naar Int Aepjen, hier niet ver vanaf. Ook hier heb ik hem meermaals gezien alhoewel het veel moeilijker werk was gezien de drukte van vast publiek als ook Nederlandse toeristen. Vind zelfs maar eens een staplaats! Ik begroette hem altijd explicieterwijs en daarvan was de man best verrast. Dan komen er niet zo leuke perikelen:

8 mei 2009 was hij ziek;
9 juli 2010 was hij met pensioen.
 
Einde Belg?

Nee toch niet. Op 18 november 2011 zagen we hem op het terrasje van De Wildeman, genieten van een schuimvol Belgisch bier. Welke Belg drinkt geen Belgisch vocht? Hij was alleen en ik begroette hem. Maar omdat zijn glas vol was kon ik hem geen aanbieden. Vriendelijk gaf hij antwoord volledig te genieten van zijn rust; hij zag er geenszins ziek uit. Hij woont aan het Oudekerksplein, te midden van de klokslagen. Ook die zijn net als hij historisch!



mailto:
























zondag 10 december 2017

Twee angstvallig levende latente homo's

In 1985 kwamen de twee in Buitenveldert wonen op een chique locatie. Hun onopvallendheid is legendarisch te noemen. Ook waren er niet echt tegenover-buren die bij hen naar binnen konden kijken.

De oude Borstlap zag er het jongst uit, was langer dan de grijze Haak. Met buren gingen ze niet babbelend om, op straat liepen ze achter elkaar op 4 à 5 meter afstand. Maar het fraaiste is dat in de tram naast elkaar gezeten de een als een soort stadsgids de ander het grachtenpanoramiek trachtte te expliceren die dan ook aandachtig luisterde. De passagiers zullen niet geweten hebben dat de twee samenleven!

Ooit liet Borstlap zich erover uit in de confectie de Jodenmeiden te hebben zien afvoeren, vele dezer bedrijven in Amsterdam waren Joods, waarop hij sprak met emotionele stem. Hij was zoon van een winkelchef, zelf had hij een hogere functie in de confectie maar dat is ook een leugentje om bestwil want hij was kantoorbediende op de Industrie Bank. Maar dan nog is dit geen rechtvaardiging voor zijn samenleving. In feite was het buiten de orde en was discretie strengstens geboden teneinde smaad, spot en chicane te voorkomen. De sedert medio 80er opgekomen emancipatie van homo's is dus aan hen voorbij gegaan.

Toen de ene overleed medio 90er hield de ander het voor gezien. Hij hield zich te bed totdat hij stierf.

zaterdag 9 december 2017

De dwerg vermoorden

Allang was de dwerg met loodzware stem bezig mij voor de voeten te lopen. Ik wachtte altijd rustig totdat hij wegging. Want louter staan is saai. Dan liep ik door en negeerde hem.
Zo ging het maand voor maand verder, hij wilde zich kennelijk laten zien. Wat hij nu te zeggen heeft is maar debiele wartaal dat ik niet schriftelijk ga weergeven. Maar ik besloot tot een list.

De eerstvolgende keer zag ik hem staan en driftig zijn smartphone bewerken. Wat kan hij nu allemaal regelen, dacht ik, toen hij mij nog niet opgemerkt had was de smart nog in zijn hand, want zo liep hij altijd opzichtig over straat. Al ras had ik het door: hij had de app audio aangezet.

Eenmaal naast mij gekomen richtte hij de smart nogal onopvallend naar mij om de geluidsopname goed te kunnen maken. Ik had zijn plannetje door. Hij begon met stomme opmerkingen, wellicht om mij tot reactie te bewegen, maar ik zweeg mooi. Zijn beschuldigingen werden ernstiger, zijn stem luider, zijn passen driftiger.
Toen pakte ik een stukje krantenpapier waarop ik met viltstift had geschreven: "Vermoorden". Zijn reactie was verbluffend, hij schrok zienderogen terwijl het toch voor een normaal mens nonsense is! Doch is hij gek en 'n gek reageert ook gek.
Zijn pas verlangzaamde, hij stond stil maar ik liep door. Ik zag dat hij rechtsomkeert gemaakt had.
Hè hè, eindelijk rust. Een mens moet toch aan zijn hart denken, nietwaar?
Het papiertje rolde ik op, kauwde het en spuugde 't in de goot.

Nadien heb ik hem nauwelijks meer gezien. Zouie nog leven?

Een bureautafel op de chicaneur kieperen

Het bedrijf was al vanaf het begin een chicaneuse chaos. Iedereen keek, sprak en maakte ernstige verwijten. Als een dit moet ondergaan doen de anderen mee, gelijk bij de meerkoetjes.
Ik heb meermaals gevraagd aan de dichtstbijzijnde bureauchef welke opleiding hij heeft genoten, de man zweeg, niet verplicht vragen te beantwoorden van ondergeschikten. De afdelingschef kreeg daar lucht van en begon ook te zoeken en te vitten. Hij bedacht een list mij een piep jonkie als chef te geven die begon de hele dag commando's te geven in de vragende vorm. Aangezien hij nimmer antwoord kreeg riep deze de hulp in van voornoemde afdelingschef die mij daarop gebood de aanwijzingen van "mijn chef" op te volgen. Ik moest schateren!
Naast de bureauchef zat languit een wat Indier die de gehele dag wilde corrigeren. Het lijkt wel of hij een grote duim had. Dat maakte hij aanmerkingen op fluisterende toon die wel gehoord werden. De omgeving zweeg, bang ook slachtoffer te worden.
Ik bedacht mij dat als bevelen of noem de opdrachten niet worden uitgevoerd de zogenaamde leidinggevende toch met een mond vol tanden zit. Hij zou kunnen dreigen met ontslag maar dat is dan nog een bevrijding ook! Dan gebeurde het dat de man op grinnikende toon een terechtwijzing gaf en mij dan triomfantelijk aankeek. Hij mompelde dat ik fouten maakte. Hij had mij geschandaliseerd voor het gehele publiek. Welnu, dit kan ik ook, ik wendde en liep snel op zijn bureautafel af. Met apparatuur en andere bescheiden daarbovenop kieperde ik het zware geval om waardoor de man met zijn benen bekneld geraakte en het toetsenbord op zijn neus kreeg. Ik bekommerde mij niet om zijn hachelijke status en liep terug naar mijn plek. Alle mensen trachtten hem te redden door het bureautafel op te tillen en hem er onder uit te trekken, de chaos was compleet. Hij bleek niet meer te kunnen lopen, wellicht waren zijn beide benen gebroken. Of hij ooit nog teruggekomen is weet ik niet want ik verliet het kantoor, mijn jas hing er gelukkig nog, en ben nooit meer terug gekomen.

vrijdag 8 december 2017

Gekuisigde vrouw in duinpan gevonden

Door wandelaars werden in 'n duinpan menselijke resten gevonden. Na markering van de plek met een parasol waarschuwden zij de politie.



Ik mijn jeugd herinner ik me wel bordjes vooral niet buiten de wandelpaden te lopen wegens de aanwezigheid van en gevaar voor niet ontplofte landmijnen. Maar de mens wil meer en graag zwerven op die paar vierkante hectaren al is het maar niet te ver van de badplaats af.

Niet zo ver maar wel in een cirkel van Ø100m doorzocht  het opsporingsteam de bodem o.a. met harken, door verstuiving zouden beenderen weggerold kunnen zijn.

Forensisch-pathologisch onderzoek wees uit dat de resten zijn van een vrouwspersoon en dat alhoewel de 200 beenderen niet compleet waren er sprake geweest moest zijn van 'n ongeluk doordat de twee navicular-beentjes van de hand waren verbrijzeld. De specialist vermoedt dat een scherp voorwerp door de hand is geslagen, wellicht een spijker. Dat zou kunnen wijzen op marteling als bij een crucifixion, hoe ondenkbaar doch niets is onmogelijk in de wereld van de criminaliteit.

In de vele maanden hierna speurde een team naar vermiste personen en vond misschien 'n café-houdster die ooit als vermist is opgegeven geworden. In die tijd al vermoedde men dat zij slachtoffer geweest moest zijn van een misdrijf omdat nogal bekend was en zeker bij diegenen met belangstelling van aanwezigheid van grote sommen contant geld, wantrouwig als zij was voor banken en registratie waardoor de belastingdienst haar zou kunnen pakken. Maar dan draagt ze eigen risico op diefstal of afpersing. Wellicht is zij op een onbewaakt moment overvallen en door middel van marteling afgeperst. Het stoffelijk overschot werd in de duinen begraven.

Het onderzoek richtte zich op de ambiance van die vrouw. Maar die is groot geweest als je café-publiek moet screenen. En wie heeft nog kennis van die oude tijd? In elk geval werd geen informatie gevonden van bedreiging zodat namen zichtbaar worden. Nu is de kans oude zaken na te gaan waar afpersing d.m.v. marteling heeft plaatsgevonden doch moeten we alweer ver in de tijd teruggaan. En dan nog is de zaak verjaard. Zo zullen de daders nooit gevonden worden hoe nieuwsgierig we ook zijn!

zondag 3 december 2017

Het Café der Werklozen in de Concertgebouwbuurt



Teruggaand tot begin 70er stond daar een ouder echtpaar rustig de zaak te bedienen. Later komen er andere eigenaars.

Er schenen toch gezelligheidsgroepen te verkeren waarvan de deelnemers elkaar al lang kennen. Dit is bedenkelijk aangezien ‘n dergelijke groep overheersend kan worden en andere bezoekers haar wil wil opleggen. Wij zitten hierom niet verlegen door deze geaccepteerd te worden, wij komen als individualist.

Overheersend is een luid gepraat dat anderen overstemt. Sommigen maken zich los van de groep en soleren tussen andere bezoekers. Dergelijk gedrag is ongewenst, daar is gewoon niet om gevraagd! Dan gaat ’n persoon in de weg staan, vervolgens aanstoten en aanschuren. Eenmaal werd de toegang tot de toilet aardig geblokkeerd, hetgeen lijkt op hinderen.

Er kwam een moment dat er tegen de caféhouder enige opmerkingen gemaakt werden. Hij toonde zich onverschillig maar er was toch wel te zien dat hij in zijn functie (en macht) dit niet aankon. Er werd voorzichtig een vermoeden uitgesproken dat de groep aan de grote tafel bestaat uit werklozen die gezellig uren kunnen uitzitten, wat geriefelijker is dan alleen thuis. De caféhouder mompelde: “Dat zijn geen werklozen”, maar erg overtuigend klonk dit niet.

De lange tafel kreeg lucht van kritiek en vele ogen keken in de richting van het gesprek. Zijdelings was te zien dat de werklozen in beraad gingen. Het resultaat werd duidelijk: ze gingen in de aanval.

Een vaste bezoeker met een volwassen uiterlijk zei op gedempte toon wel eens ‘n lid van de tafel gesproken te hebben en een aardige beroepsuitoefening vernomen te hebben. Hij besloot met de woorden: “Maar ik zag het van die man niet af!” Een naburige vrouw siste of ze caféhouder niet wat op z’n mouw gespeld hebben?

Allereerst was het voornoemde 'hinderaar' die al te opvallend naast of voor je ging staan en mee bewoog als je je verzette. Plots kwam een ander, nogal robuust figuur met een stentorstem zomaar, ex nihilo, met een betoog over een oninteressant onderwerp. Het geleek een terechtwijzing of een veroordeling. Zijn stem moduleerde, van lieflijk, tot boos of verontwaardigd, soms met gekunstelde lachertjes ertussen, wat anderen de idee zou geven dat er een ruzie werd beslecht. Ook de caféhouder zal dit zo hebben opgevat. Maar dat hij hier niet ingreep was zijn nalatigheid.

Het moment was gekomen de caféhouder te zeggen dat het houden van een café toch wel een vak is, waarbij levenservaring mooi een noodzakelijke rol speelt. Ook een aardige mannelijkheid en beslist een goede kop. Niets van dit alles. Zijn enige prestatie is naar beneden kijken en dus de (zijn) zaak niet te kunnen overzien. Er werd gezegd: “Als je geen café kan houden, moet je de horeca uitgaan!” Later nog tweemaal maar of dit goed aangekomen is wordt betwijfeld. Want in een bezoek hierna maakte de caféhouder een (vooraf ingestudeerde) agressieve opmerking, waarbij de werklozentafel wel opkeek en wat stiller werd. De man weet dus niet van aanpakken, is indolent en heeft zijn onvermogen bewezen.

In de tijd erna is het vervolg niet waargenomen. Wel werd bekend dat sommige werklozen zich langdurig bij de kassa ophouden en dan glimlachend de zaak verlaten. 

Zouden ze hun zak gevuld hebben?


Zie ook:

Het café der invaliden aan de Zeedijk




donderdag 9 november 2017

Drop Drank Drinken

Dropdrank is ideaal tegen schrijnende keel. De damp tijdens het slikken gaat ook door de neusholte.
Drinken is de formulering weliswaar maar een kleine hoeveelheid is best voldoende. Behoud dit volume in de voormond en slik vermengd het speeksel in heel kleine slokjes. Houd ook je hoofd links, dan rechts en ten slotte buig je je hoofd diep, zo zijn alle plekken in de heelholte geraakt en gevoel je je weldadig.

De neus is het beste te snuiven met sterk zout water, koop doet wel even pijn maar dan kan je meteen boven de wasbak je neus leeg snuiten. Eenmaal bereikt is dit een ware opluchting en kan je weer goed slapen.

zondag 13 augustus 2017

Firefox Pocket bevat sluikreclame

Je ziet het vanzelf: een zooi bedrijven met je eigen gepersonaliseerde bookmarks.
Niet doen!

Om die Pocket weg te krijgen handel je als volgt:

  1. Typ in de URL-balk about:config
  2. Ga accoord met de waarschuwing
  3. Typ in de zoekbalk pocket
  4. Ga met de muis op de regel waarin extensions... pocket.. enabled staat
  5. Dubbelklik op die regel
  6. En je ziet dat de regel false vermeldt

De Pocket is weg.




woensdag 2 augustus 2017

De (stok-)oude Vrijdenkers en Atheïsten van De Vrije Gedachte begin zeventiger XXe

Begin 70er was ik verbonden aan de vrijdenkers te Amsterdam. Mijn vriendin Diet Verhaar vroeg: "Waarom al die oude mensen?" Ik hoorde niet maar kreeg later toch spijt. Namelijk was ik terecht gekomen in een levend fossiel van de vooroorlogse Vrijdenkersvereniging "De Dageraad" zonder enige verandering, hetzelfde patroon van denken en handelen tegen de christelijke religie en kerken. Kortom een prolongatie van voor de oorlog. Dat had niet gemoeten maar ik moest nog veel leren.

Bijeenkomsten werden bekendgemaakt in VN.

Alhier een overzicht van de mensen die (mij) na stonden; ik ging beleefd met ze om totdat het niet meer kon.

Jan G. de Ronde (1899-1982)
Voorzitter afdeling Amsterdam en erelid.
Van beroep kleermaker en levenslang overtuigd communist. Grapje: "Maak je niet de kleding voor de kapitalisten?" Drong zijn visie nooit op, stelde wel het moderne Sovjet Unie te bewonderen, zie maar de wolkenkrabbers! Echter het binnenland ware nog middeleeuws. Woonde vanaf 1973 in een aanleunwoning van het Leo Polakhuis.
Zat de openbare vergaderingen in Kras, zaal D, voor en was (onverwachts) welbespraakt. Een zeer beschaafd man met boekenkennis zij het gepopulariseerde literatuur. Deze heeft de bijeenkomst geleid met Dr. Marius Flothuis als spreker.

Anna (Ans) C. Bianchetti-Goedee (1908-na 1978)
Aanvankelijk secretaris afdeling Amsterdam.
Woonachtig vanaf 1936 aan de later vernoemde Churchilllaan. Hield daar huiskamerbijeenkomsten van laag niveau: een woordenwisseling of een bepaalde dominee wel progressief was of niet, daarvoor kwamen we echt niet.
Deed aanvankelijk lief maar ontpopte zich tot een neurasthenische querulant. Had forse tieten. Chaotisch in administratie; het gehele huis vol papiertjes tot onder de dressoirschaal. Babbelziek en achterklap (haar woordje). Vreselijk handschrift. Kreeg begin 70er een darmoperatie met stoma.
Haar man ooit met Italiaanse roots bezat een pregnant gegroefd gelaat en zag er tientallen jaren ouder uit. Werd door Ans in het openbaar gekoeioneerd waardoor hij enigermate stotterde.
Er begonnen scheldbrieven verstuurd te worden.

Hendrika C. Bongaertz-Schoen (1918)
Penningmeester Afdeling Amsterdam.
Chic Buitenveldert met haar eerste man Dick (1915) maar zijn tweede vrouw. Ongelukkig huwelijk, moet je maar niet op het geld afstappen. Had een volkswagentje dat zij bestuurde zowat leunend op het stuur. Rie had een buitengewoon knap uiterlijk maar was inwendig wel ongestudeerd. Er is niets wat ze goed kon zeggen of het was triviaal.  En die kreeg laaiende ruzie met voornoemde Ans. De club was voorgoed geschonden.
Ze was van eenvoudige afkomst, haar vader sneed kurken. Zelf was ze lieflijkerwijs bescheiden te zeggen dat ze niet meer dan een winkelmeisje is.
Dick werkte in de oorlog een paar jaar bij een bedrijf voor nautische instrumenten te Bremen.
Zij kreeg twee, misschien vijf kinderen. Had Duitse connecties gezien haar dochter Carry.
Dit Duitse, ze zal er meermaals over gehoord hebben, werkte wellicht op de zenuwen van Ans want die had haar bek vol over fascisme.
Eind zestiger verhuisde het echtpaar naar de omgeving van Antwerpen.

Haar schoonbroeder Johannes A. Bongaertz (1910) woonachtig a/d Vrijheidslaan was voorzitter van het Vrijdenkersfonds, een instituut uit de Domela-tijd. Werkte levenslang bij het voormalige NOG. Later is de welgevulde kas aangezien het bestaan van (zo)vele afdelingen illusoir werd door het hoofdbestuur geconfisqueerd.

Milly Wallert-Lisser (1921-1977)
Een moddervette tante uit het Tuindorp Oostzaan. Was overtuigd communiste maar viel van haar geloof af, bleef niettemin links en fel antifascistisch. Toen Jan de Ronde uitviel als voorzitter wist ze gewiekst zelf de bijeenkomsten te gaan voorzitten. Echt geen gezicht.
Ongelukkig huwelijk.
Stierf jong, haar man evenzo.

Bernardus J. Alwycher/Alwijcher (1915-1983)
uit Betondorp, zoon van een politieagent. Van huis uit anti-Duits.
Was erg dom, gehuwd na de oorlog met een Joodse vrouw, die zelf het woord Mischling gebruikte. Gewoon bestuurslid. Toen zij werd opgenomen in het (Roomskatholieke) Maria Paviljoen maakte ik de grap dat zijn zaad nu over den akker moest vloeien. Hij en de anderen werden boos maar ik wist niet dat zij geopereerd was geworden aan de baarmoeder en de eierstokken. Hij wachtte zijn kans af en stelde dan dat het door mij opgerichte blad Amsterdams Nieuws nauwelijks nieuwe leden heeft bezorgd. Mevrouw Schoen had al meermaals geklaagd over opzeggingen via haar telefoon. De anderen gaven hem gelijk en ik verliet de vrijdenkers.

Hendricus (Henk) B. Schreiber (1910-1986)
Amsterdams maar woonde later chic te Amstelveen. Was ambtenaar bij de Gemeentelijke Waterleiding. Anti-Duits als erfenis.
Laat gehuwd met een twintig jaar jongere vrouw (1921-1979) en dan nog drie kinderen. Was jaloers op een vermeend dichterlijk talent van de jongste.
Amateurfilosoof, keek neer op vakfilosofen maar kende wel alle Nederlandse hoogleraren van naam. Kenner en bewonderaar van Kant, waarvan hij zijn inzicht had bekomen van de schrijver-communist Dr J. L. Snethlage (1886-1983). Hiervan had Henk zowel zinnen als alinea's uitwendig geleerd die hij altijd tot op de interpunctie nauwkeurig herhaalde. Dit valt in het begin niet op maar later wel en dan heb je er wel genoeg van dit schijndiscursieve denken.
Henk was suïciaal en ging na psychiatrisch herstel met groot genoegen een correspondentie met ausgerechnet mij aan. Toch kon hij kritiek mijnerzijds uiteindelijk niet velen want dat verstoorde zijn wankele evenwicht. Hij schold mij uit voor "partieel krankzinnig" en haakte af.

Over Henk Schreiber schreef ik nog een biografie, behandel zijn "Kantlezing" (1974) en zijn "Einde der Westeuropese Hegemonie" (1960). Beide zien er degelijk uit maar zijn in feite toch compilatie.

Johannes Kleuver (1908-1989)
Een vrij klein mannetje, nogal leep. Had een paradijselijke tuin. Laat gehuwd met een charmante vrouw. Was niet lid van het bestuur maar kwam er wel bij en kon goed aanpappen. Zelfs heeft hij in het hoofdbestuur te Rotterdam gezeten en dat is bepaald ambitieus. Hij gebruikte mij als opstapje.
Was ambtenaar bij de RVB aan de Stadionweg en in het diepste geheim communist. Eerst vanaf 1973 kon hij hier openlijk voor uitkomen.

Frits Kief
Niet echt bestuurslid te Amsterdam wel van het Hoofdbestuur en de VRO.
Over hem schreef ik een uitvoerige biografie (zie hyperlink).

A.J.N. van de Kogel
Kascommissie.
Wie oud is kan goed met geld omgaan.


Ben J. Heytze (1925)
was een van de jongste.Tekenaar, anarchist (Max Stirner) en bezat een helder verstand. Engelse humor. Gehuwd met een Joods (ondergedoken) weeskind. Gruwelde van de kibbelarij. Kennis van Duits, schonk mij de roman van Kurt Kluge.

Over zijn familie, verraad in de bezettingstijd, schreef ik een essay dat niet gepubliceerd is maar op een goed moment wel zal worden. 


Uit: De Vrijdenker J45, nr7, 9/2014, p24


Tallozen van (stok-)oude leeftijd, G. Overre, Ben Kooker erelid, Tom Rot, enz. doemden op en deden hun zegje. Later begreep ik in een verkeerd gezelschap verzeild te zijn geraakt. Na mijn afscheid begin 70er ben ik nooit meer teruggekomen en gingen de meesten snel goddelozerwijs dood.



















Corr: 3-8-2017 een lettertje, 26-11-2019 veel Bongaertz en wat Bianchetti.




dinsdag 1 augustus 2017

Twee lesbo's hand in hand De Boelelaan



Net kwam ik uit de Poly KNO (VU) en werd ingehaald door die twee.
Ik was blij, alles goed gegaan.
Had een bosvruchtenpunt gegeten en een koffie gedronken in het restaurant.

En dan:

Even groot, zelfde dunne pootjes, zelfde tred.
Ze hadden geen haast.
De Boelelaan 1-8-2017 14:48.
Ze sloegen linksaf richting Station Amsterdam-Zuid.
Ik rechtsaf.




















Ik was ontroerd.