 |
| Hoek Thérèse Schwartzestraat, Willem Passtoorsstraat, Amsterdam (1924) |
Om aan geld te komen moeten deze verworpenen der aarde allerlei kunstjes uithalen, te denken aan overvallen in een winkel, diefstal of afpersing. De eerste twee zijn relatief makkelijk maar leveren ook weinig poen op aangezien de helersprijs niet meer dan 10% der waarde bedraagt. Hetgeen betekent dat men moet doorgaan met criminaliteit totdat het fout loopt. De criminaliteit als brandkast openbreken is meer voor de zware jongens met vakkennis. Resteert afpersing, vooral te verrichten bij zwakke en onschuldige mensen.
Oma Bolte weigerde geld te geven nadat zij wellicht een- of een aantal malen in de smoesjes en trucjes was ingevlogen. Verslaafden kunnen fraaie verhalen verzinnen en eventueel de aangesproken persoon week maken. Oma volhardde tot misnoegen van de jongeman die daarop in woede ontstak. Met een lang mes stak hij haar in de keel waarop zij een slagaderlijke bloeding kreeg. In de keuken zakte ze in elkaar maar kon nog geruime tijd om hulp roepen. De buren alarmeerden de politie die de binnendeur in het trappenhuis openbrak. De moeder heeft nog de naam van de dader genoemd want nog in dezelfde nacht werd de jongeman gearresteerd.
Oma M. Bolte was een struise vrouw, met een boertig uiterlijk. Zeg niet dat ze haar mannetje niet heeft kunnen staan! Juist door haar forse voorkomen was ze meer dan een ander bekend. Haar vader moet iets gebocheld zijn geweest. Ze was gehuwd geweest met een matroos, geb. 1900, op de Indiëvaart, later kwartiermeester. Ze had een kind, Poulus Joan Groen, uit 1928. Deze bleef in haar woning achter.
Het is de levensles een verslaafde nimmer geld te geven en dan liever uit zijn buurt te blijven. Mocht hij in de omgeving hangen of zelfs gezien worden dan is dit tegenwoordig strafbare stalking. Deze lui zijn als de dood in aanraking te komen met de politie dus haar inschakelen werkt best goed als afschrikking. Tegenwoordig is de vaststelling van toerekeningsvatbaarheid, geheel, of verminderd enz., een usance in het strafproces. Dat kan betekenen minder verblijf in een penitentiaire inrichting maar wel meer in een psychiatrische. De angst van menig patiënt is dat de duur van zijn vacantie onzeker wordt: een celstraf heeft een einddatum maar een behandeling kan jaren duren. Door deze zaken aan den lijve ondervonden te hebben of door inlichtingen ingewonnen van anderen kiest menig delinquent ervoor niet aan een behandeling mee te werken. De rechter moet hem dan de onverminderde straf opleggen. Dwangverpleging is voor sexuele misdrijven.
Het leven in een gevangenis is van grote regelmaat hetgeen een zekerheid in het bestaan geeft. Na vijf jaren is men wel de oriëntatie kwijt en leeft men eerder als een automaat. Na vervroegde vrijlating zal men nog jaren zich moeten onderwerpen aan de bepalingen van de Reclassering. Doet men dit niet dan moet de rest van de straf toch worden uitgezeten, zoals de rechter gisteren bepaalde bij Willem H. die een misdaadjournalist heeft mishandeld tijdens zijn proeftijd.
Echter is de vermoorde oma M. Bolte niet vergeten, al is het maar de nette buurt waarin dit misdrijf is geschied. Een stuk de andere kant kwam eens 'n prostituee met kromme neus met opvallend gedrag die danig kon schelden en tieren tegen een taxi-chauffeur, haar buurman, wegens luidruchtig nachtelijk bezoek en auto's voor de deur. In de Poggenbeekstraat een verdwaasde met een remorque. Doch in de hele straat en omgeving is geen sprake geweest van nare mensen, evenmin de woning-toegewezenen uit Suriname in het Schaepmanblok. Dat ausgerechnet hier nu een moord moest plaatsvinden is des te bizar.
Poulus Joan Groen overleed op 30 augustus1998 te Amsterdam. Van de zoon Joan Poulus is niets meer bekend.
Amsterdam, 31 maart 2016
