Hyves Polinco 11 jul 2011, 06:46
Eichmann Ante Tribunal
Over amateuristische verhoren van Eichmann in Yagur, zijn openlijk
verkeren in de Duitse gemeenschap in Buenos Aires, de commotie na
tendentieuze onthullingen over de Jodenvervolging maar met toch
onbestreden veel ware gegevens, hun tevergeefse poging het Nationaal
Socialisme te redden voor de toekomst en vooral de overijverige
internationale werkzaamheden van onze titaan Willem Sassen. Essay o.b.v.
digitale opname Deutschlandfunk, ruim 8400 woorden.
Essay op basis van een digitale opname van de nachtelijke uitzending op
de Deutschlandfunk inzake de 50-jarige herdenking van het begin van het
Proces Eichmann te Jeruzalem.
I Eerste Deel
“Nicht schuldig, nicht schuldig, nicht schuldig…”
Begin van het programma
Eichmann stelt ontvanger van bevelen geweest te zijn en geeft alleen toe medegewerkt te hebben aan deportaties.
Zo begint de 11 kwartier durende uitzending vol documentatie,
audiofragmenten en deskundig commentaar van Dr. Bettina Stangneth. Het
zal een gedenkwaardige nacht worden met terzakekundige informatie over
een belangwekkend onderwerp.
Enige data
11-5-1960 Eichmann “gepakt” in Argentinië. Elf maanden later:
29-5-1960 Politiebureau 06 te Yagur/Haifa. Waar de geheime verhoren
beginnen gedurende 7 maanden met in totaal 100 uur bandopname en 3600
pagina’s protocol. Elke zondag om 08 uur present.
11-4-1961 Veertien weken proces, 210 getuigen.
De rechercheurs
Allen Joodse mannen van wie de meesten de Jodenvervolging in Europa al
of niet van nabij hebben meegemaakt. Zelf woonden zij in een pension te
Haifa, anderen in een naburig politiebureau op de Karmel. Dezen
nuttigden hetzelfde eten als dat van de verdachte.
Een Joodse rechercheur is dáárom uitgekozen omdat hij Duits spreekt. “We
weten dat Eichmann een moordenaar is, we behoeven slechts bewijzen te
verzamelen, dan hangen wij hem op!”
In de veronderstelling een paar weken nodig te hebben begonnen de
rechercheurs met hun werk dat uit zal lopen op 9 maanden. Echter is er
al voorarbeid verricht in de jaren voorafgaand. Een wetenschappelijke
opleiding hebben ze niet genoten. De aanhoudende hoeveelheid aan
gegevens heeft hen echter wel verdieping in de materie gegeven. Onder
leiding van een juridisch geschoolde supervisor werd elke avond beslist
of stukken wel of niet in het procesdossier zouden worden opgenomen.
Deze had meer de functie van het schrappen teneinde het komende proces
niet eindeloos te laten duren. Doch kon hij ook aanspreekpunt voor
Eichmann zijn in alle zaken, aangezien de rechercheurs beperkt zijn tot
het strikte opsporingsonderzoek. De inhoud van de verhoren blijft het
werk voor de rechercheurs met de status van getuige.
De werkdruk was groot, soms dagen lang turen voor het scherm van de microfiches vermoeiend.
Advocaten zijn in die tijd niet aanwezig.
Bewijs zoeken om (ter dood) te veroordelen
Het is een oud principe in de geschiedenis van de mensheid. Tweeduizend
jaar geleden reeds in dat land, De geniale Richelieu kon het, de slimme
Saint-Just ook.
Eichmanns verschijning
De juridisch adviseur en de rechercheurs hadden grote angst. Het is
15:30. De voetstappen van Eichmann, dan zijn uiterlijk. Nu gevoelt men
een verbijstering een doodgewoon mannetje te zien aankomen met een zwaar
brilmontuur. Later zullen veiligheidshalve de glazen vervangen worden
door kunststof. Kaki kledij en sandalen. Een lange stilte ontstaat (
an audible gasp).
De rechercheur die goed op de hoogte was van de protocollen van het
Proces te Neurenberg waarin de naam van Eichmann maar liefst 70 maal
voorkomt (heb ik niet geverifieerd) heeft het zich extra moeilijk
gemaakt door ’s morgens de zogenaamde autobiografie van Rudolf Höß
(kampcommandant te Auschwitz) te lezen waarin geschreven dat deze op een
dag duizend kinderen moest vergassen waarbij hij trillende knieën
kreeg. De kleintjes smeekten om genade en sommigen knielden. En weten nu
dat Eichmann zelf op de Sassenbanden heeft ingesproken de kinderen het
eerst te moeten doden teneinde de kiemcel, ´n toekomstige generatie van
wrekers uit te schakelen. Eichmanns gelaat straalt van heerszuchtige
arrogantie. De desbetreffende rechercheur kende alleen de beroemde
uniformfoto.
Eenmaal van de schrik bekomen ziet hij een armzalig schepsel, schuchter
en nebbig, Jiddisch-Duits voor een nietig mens. “Is dit de facto nu de
voormalige heerser over miljoenen Joden in Europa? De man van de
onvoltooide Endlösung? En dan is hier een menselijk wezen.” Maar dan
treedt bij de eerste zin het pathologisch associatieve beeld op dat de
open mond van de verdachte wordt ervaren als de ingang van het
crematorium… We hebben hier het begin van het amateurisme in de verhoren
zó dat ze wel eens een dag overslaan om bij te komen.
Kort daarop zijn ze aan Eichmann gewend.
Eichmanns beleving
Ook Eichmann had angst, was zelfs onderhevig aan een angstaanval, te
weten de knagende onzekerheid te hebben zonder vorm van proces te worden
doodgeschoten. Hij was immers in de macht van politiemensen. Hij
straalde van nerveuziteit, zijn gelaat vertrok, hij verborg zijn handen
en benen. Blauwe ogen. De rechercheur let altijd op gebarentaal om de
gemoedstoestand van de verdachte te peilen.
Juist daarom liet Eichmann de komende verhoren toe teneinde een
standrechtelijke executie te voorkomen. Hij geloofde lange tijd dat er
geen proces zou komen.
Tijdens de weg naar de cel was Eichmann geblindeerd teneinde ontsnapping te voorkomen.
Amateuristische verhoren
Eichmann was kettingroker. Hij kreeg volop sigaretten aangeboden om hem spraakzaam te maken. De rechercheur vroeg: “
Herr, wollen Sie eine Zigarette?”
Dit heeft hij geweten! Toen de volgende dag de typistes de bandopname
uittypten gaven ze een gil het woord Herr te horen. Alle personeel viel
over de ondervrager heen zó iemand toch niet met Herr aan te spreken?
Men sprak af het neutrale woord Sie (Nederlands voor “U”) te gebruiken.
Zo een kleinigheid tekent de neurotische sfeer in dat politiebureau.
De hechtenis wordt verlengd.
Beschreven gebeurtenissen door Eichmann in zijn werk
We gaan naar Lemberg. (plaats waar Menten ook werkzaam is
geweest).Eichmanns kille raffinement komt naar voren. Hij was op eigen
initiatief poolshoogte gaan nemen. De verhoorders ervaren een plompe
leugenarij, een karakter(ver)vorming als gevolg van ondergeschiktheid
aan autoritaire superieuren, maar dat de Jodenvervolging uitstekend
gepland en uitgevoerd is maakt ze geregeld beroerd. Hier speelt de eigen
emotionele betrokkenheid van de helft der politiemannen, die allen uit
Europa kwamen en van wie een zelfs z’n vader in Auschwitz is omgekomen.
In Minsk worden Joden doodgeschoten. Eichmann wilde dit niet!
Op 27-9-1939 had Heinrich Himmler de R.S.H.A. opgericht met als hoogste
baas Heydrich. Eichmann zelf valt onder Müller, chef Gestapo, en
organiseert de Jüdische Auswanderung.
Eichmann zegt bevel gekregen te hebben executies mee te maken doch kwam
hij op de desbetreffende dag te laat. Hij ziet nog wel schieten een
massagraf in, zelfs op vrouwen en kinderen, is dit niet waanzinnig?,
waarschijnlijk (zegt hij) door een Totenkopf-Kommando of wellicht een
Einsatz-Kommando (weet het niet zeker) en gaat snel weg. Weet wel dat de
kuil vol lijken lag. Hij houdt er angstaanjagende gedachten aan over.
Met de auto plus chauffeur terug naar Lemberg, alwaar een bevallig
station nog gebouwd 60 jaar eerder ter gelegenheid van het Jubileum van
keizer Franz Joseph. Aldaar een bureau van de Staatspolizei.
Friedrich Suhr staat onder Eichmann die zich beklaagt over zoveel
sadisme van jonge militairen. Rolf Girathan (???) voor deportaties 1941 -
3/1944 en Otto Hunsche (plv Eichmanns) voor onteigening Joodse goederen
tot 1944. In Argentinië heeft Eichmann diens arrestatie in 1957
becommentarieerd.
Eichmann gaat naar Berlijn om Müller te spreken over deze gruweldaden.
Een slimme ondervrager heeft de tactiek Eichmann ongestoord te laten
praten, zo lang dat de leugenaar door opgetreden absurditeit zichzelf
ontmaskert.
In Theresienstadt was genoeg woonruimte maar 10.000 gedetineerden
betekent wel volproppen. Zoveel was niet de bedoeling! Eichmann is
tegen.
Het verhoor gaat altijd op een amateuristische babbeltoon. Dat wil
zeggen allerminst professioneel. Eens wordt Eichmann geïnstrueerd op het
signaal van een opgestoken vinger te stoppen met praten om twee stemmen
niet tegelijkertijd op te laten nemen willen de typistes bij het
uitschrijven niet in verwarring komen.
Eichmann moest toezien hoe er gedood werd, hij gruwelde maar kon er niets aan veranderen.
De spreker stelt nu dat dit nu juist een punt was dat de ondervrager
wilde weten, immers door toe te zien in de hoedanigheid van zijn
functie, gekomen uit Berlijn, geüniformeerd met onderscheidingstekens,
zijn dienstauto met chauffeur en alle entourage, autoriseert hij de te
plegen daden wat voor de militairen een aansporing betekent dat het goed
is.
Maar Eichmann was op bevel daar en heeft geleden onder het gebeuren.
Eichmanns verdedigingstrategie
Dezelfde als in Neurenberg: als een zaak uit de documenten bewezen is
dan de volgende dag alles afschudden. De herenclub in Buenos Aires had
de ontwikkelingen in Duitsland minutieus bijgehouden. Ook is men maar
een radertje in het geheel, zelfs betekenisloos en kan men eventuele
schuld afschuiven op hoger geplaatsten. Tenslotte is er de beroemde Der
Befehlsnotstand, een woord dat een historisch begrip geworden is en niet
meer hoeft te worden vertaald. Met deze punten is dan ook Eichmanns
passiviteit verklaarbaar bij het aanschouwen van voornoemde
massaslachting in Minsk.
Eerst toegeven de inhoud van een document, de volgende dag zich bedenken
en alles bestrijden. Zo kan men de tijd goed rekken en de ondervrager
destabiliseren. Antwoord in andere landen en in andere tijden is
uithongering, intimidatie en foltering van verdachten maar dit is hier
niet het geval, alhoewel ergens beweerd wordt dat de vijf dagen van
Eichmanns verdwijning benut werden voor diens drogering.
Eichmann moet echt gedacht hebben dat ze hem geloven.
Eichmanns Bekentenissen
In Auschwitz van Höß wordt gecontroleerd gedeponeerd, ablageren, vandaar
het woord Lager. Gezeten in een terreinwagen heeft hij de
bedrijfsgebouwen bezichtigd. Fabrieken, schoorstenen en wel 10.000
arbeiders.. Hij weet wel van de scheiding van sterke en zwakke mensen.
Dan wordt hem een document voorgelegd van een briefconcept van of aan de
Reichsminister voor de bezette Oostgebieden handelend over
vergasinrichtingen waaraan hij zijn fiat gegeven heeft. Voor Eichmann is
dit een ernstige beschuldiging. Hij geeft toe met de opsteller van de
brief beraadslaagd te hebben.
Nu echter gebeurt op de volgende dag dat Eichmann de ondervragers een
compliment maakt en dankt voor het beleefde verhoor, nooit valstrikken
opgezet, nimmer dreigementen geuit. Hij vindt het een fair verhoor en
maakt een beleefde buiging. Maar de vergasinrichtingen heeft hij niet
bekeken, kennelijk is hem die vraag gesteld geworden, kon en wilde hij
ook niet zien want hij zou het niet hebben kunnen verwerken. Moet wel ‘n
tientallen meters lange grafkuil ontwaard hebben nogal veraf.
Zijn benadering van de verhoorders is plomp en vlijend, lijkt wel een
handelswijze van de dommen. De politiemensen ergeren zich daaraan
ondanks zijn beleefdheid te worden aangesproken met Herr Hauptmann.
Eichmann stelt niet bang te zijn voor politie want hij is het zelf ook
geweest. “Zijn we eigenlijk geen collega’s?”, vraagt Eichmann. “Maar dit
kan niet,” antwoorden zij, “jij bent van de SS en Sicherheitsdienst en
dat is geen politie,” aldus een ondervrager. Eichmann: ”Ach ja?”
Doch nu wel bevreesd voor het eerst voor de rechter te komen.
Aan Müller heet hij gevraagd: ”Moet dit nu allemaal zo?” Het betreft de
wegvoering van kinderen en 70 tot 80-jarigen in Hongarije hetgeen zijns
inziens niet de afspraak was. Dit was een punt van bespreking maar
Eichmann stopt verder hierover.
In Treblinka heeft hij het ergste meegemaakt uit zijn leven. Hij zag een
rij naakte Joden op een soort perron omgeven door prikkeldraad die een
zaal moesten ingaan. Eichmann bleef op verre afstand. Ze worden vergast
met cy…, cy…, het woord is hem ontschoten. “Cyaankali?”, vraagt de
verhoorder. “Ja, cyaankali”, bevestigt Eichmann. Müller had dit nooit
goedgevonden, ook Kaltenbrunner (RSHA) was niet geïnformeerd. Ik
herinner mij die naam in casu gelezen te hebben in de Neurenberger acten
waarin over autovergassing wordt gesproken doch niet over
kamervergassingen. Dit was toentertijd ook onmogelijk wegens gebrek aan
bewijs.
Op het Net staat een passage uit een boek van Joden, zij betreft de
vergassing door middel van koolmonoxide met motorgas. De trillende
lijken worden in een kuil geworpen. Ook hier deinsde Eichmann terug. Hij
berichtte dit Müller die onverschillig bleef.
Voorgaande uitspraken verrassen wel, het is een ongekende eerlijkheid
waarmee Eichmann zijn proces ingaat. Maar is zij ook waar? Hij moest
verschrikkingen aanzien maar wilde niet, zich onttrekken aan een bevel
is uitgesloten.
Voor mij is opmerkelijk dat Eichmanns bekentenis over Auschwitz op een
ongewoon zachte manier is uitgesproken, immers de man heeft altijd een
harde en luide stem, nogal commanderend, in de monofonische bandopnamen
van Sassen te Buenos Aires, te Yagur en Jeruzalem. Argwanend als ik ben
zou ik kunnen vermoeden dat deze passage een invoegsel is, uitgesproken
door een ander maar dan wordt zijn stem met tussenvoegsels toch weer de
oude. Was het de Joodse ondervragers immers niet te doen koste wat kost
bekentenissen en bewijzen te verkrijgen? Ik kan me toch weer niet
indenken dat met dit ouderwetse audio gesjoemeld is.
Dan hoor je ook, zegt de spreker, in voornoemde bandopnamen steeds een
andere Eichmann die sluw en behendig wisselende rollen kan spelen. Hij
zal intuïtief zijn gedachtenbouwerk oprichten op basis van de persoon
die hij voor zich heeft. Zoals te Jeruzalem van een onschuldig mens die
geen historicus of filosoof doch haast een wetenschapper is. Deze
actieve geestesgesteldheid kan Joden goed aanspreken!
Eichmann vertelt veel, wil protagonistisch bijdrage geven aan de
zaakkennis waarvan de verhoorders door voorbereiding al een idee hadden
doch die wordt overspoeld met Eichmanns verstrekt feitenmateriaal. Hij
kan manipuleren wat vergelijking van de drie soorten bandopnamen moet
leren. Zo kan hij de geschiedenis naar zijn hand zetten en de leiding
behouden. Hij weet dat alles wordt geregistreerd hetgeen hij twee jaar
eerder al heeft verricht met Sassen.
Na het bestuderen van de Yagur-banden ontdekken de verhoorders dat
Eichmann geen enkel gevoel heeft voor het afgrijselijke van zijn
misdaden (dit was nog niet eens rechterlijk bewezen!) noch dat hij niet
het geringste spoor van berouw heeft getoond.
Hieruit blijken de vooringenomenheid der ondervragers alsmede de
amateuristische aanpak van politiefunctionarissen voor wie deze zaak
kennelijk te hoog gegrepen is. Hun Joodse afkomst en hun persoonlijke of
familiaire ervaringen alsmede hun emotionele betrokkenheid bij de
Jodenvervolg in de oorlog- en bezettingstijd zaten hun eerder compleet
in de weg!
Daarom ten slotte twee staaltjes van de aperte Joodse incompetentie:
Vervolg van de verhoortechniek
Op 1-1-1961 wenst Eichmann de Hauptmann een gelukkig Nieuwjaar, slaat
met de hakken (toch maar sandalen) en maakt een buiging. Het antwoord
luidt: “Ik kan U niet terugwensen.” “Dit begrijp ik”, antwoordt Eichmann
gemoedelijk, “dat U dit niet mag.”
De spreker zegt dat Eichmann niet begreep dat de verhoorder het
niet-terugwensen niet kòn verrichten doch het is mijns inziens eerder
het gebrek aan zijn existentiële volwassenheid en opgebouwde vakkennis.
Denk eens in, welke politiefunctionaris gaat nu bij een verdachte van
georganiseerde misdaad, namen hoeven we niet te noemen, op een dergelijk
infantiele wijze met zijn cliënt om? De verhoren door hoofdcommissaris
Jan Blaauw van een Amsterdamse wapenhandelaar waren als man tegenover
man, waardoor de verdachte later een compliment uitsprak voor de faire
behandeling!
Dan neemt Eichmann het initiatief te vragen naar zijn familie.
Geantwoord wordt dat de vader vanuit Berlijn afgevoerd is naar het
Oosten (Auschwitz). “Wat erg!”, spreekt Eichmann.
Uit deze passage blijkt overduidelijk de emotionele betrokkenheid van de
ondervrager met de Jodenvervolging wat gegarandeerd voor 100%
doorgewerkt heeft in de aanpak van de verhoren voor de verdachte.
Daarmee is bewezen dat de voorbereidingen tot het strafproces laakbaar
zijn zoniet crimineel zelve. De herhaaldelijke pogingen Eichmann te
laten spreken over de lichamelijke vernietiging van Joden komen
fantastisch over.
Denk eens in dat niet lang geleden de jarenlang uitgeoefende praktijk
van herkenning van voorwerpen of mensen door politiehonden is
gelogenstraft doordat empirisch vastgesteld is dat de honden door de
leider bewust of ongemerkt worden gemanipuleerd.
II Tweede deel
“Nicht schuldig, nicht schuldig, nicht schuldig…”
11-4-1961 Jeruzalem, 14 weken al proces, 210 getuigen.
Vier jaren eerder in Buenos Aires
Eberhard Fritsch, rechtsradicale uitgever;
Ludolf-H. von Alvensleben, ex adjudant van Himmler;
Willem Sassen wiens huis beschikbaar voor het maken van de langdurige bandopnamen.
In een fragment uit 1957 [band 67] horen we Eichmann praten, nou ja, het
is zoals eerder vermeld een commandoachtig geschreeuw, scherpe toon,
afgebeten zinnen, rollende r en zin na zin. Je zou zeggen dat hij boos
is, de wijze van praten is echter zijn natuurlijke gedecideerdheid zaken
uiteen te zetten. Immers hij heeft voor de geschiedenis een boodschap.
De toonzetting is hier zoveel anders dan in 1961 te Yagur. Dit valt elke onderzoeker op.
Deze Herren kennen elkaar goed zo ook de Duitse gemeenschap bestaat met
als leidraad de informatie de twee Duitse kranten door de uitgever
Fritsch. Deze heeft dan weer verbindingen met geestverwanten in
Duitsland die alle mogelijke precieze informatie doorspelen. Was het de
Duitsers er niet om te doen na twintig jaar terug te keren? Maar ze
kenden ook Joden die net zo goed vluchteling zijn geweest als
voortvluchtige oorlogsmisdadigers aan vervolging ontsnapt. Goed te
bedenken valt dat beide groeperingen geen politieke macht of status
hebben in dit gastland. De ultra-rechtse krant La Plata wordt dan toch
door Peron verboden. Aangezien ze Spaans kennen moeten ze maar
Argentijnse kranten inzien. Ze allen leven in zelfde stadswijken als Bel
Grano maar Eichmann woont een eind weg, anoniemer en armer zo te
zeggen.
Das Volkshaus waar ze elkaar ontmoetten is nu een synagoge. Historische grond wel te verstaan!
Een historicus aldaar weet te vertellen dat Peron graag Duitse piloten
in dienst nam die in Europa op de opsporingslijst stonden maar in
Argentinië een vrij leven leidden (namen n.g.). Ook matrozen van de Graf
Spee vonden emplooi, dier gemeenschap bevindt zich in Montevideo.
Verplaatsing van Duitsers naar Cordoba met behoud van de vrijheid.
Ricardo Clement
Leidt een vrij huwelijk waarvoor hij zich min of meer geneert. In 1955
een Spaans kind, genaamd Ricardo-Francisco. Deze zal worden hoogleraar
Midden-Oosten Archeologie te Berlijn en Tübingen. Het fraaie is dat de
geboorte wordt aangegeven op de naam van de moeder. Eichmann heeft hier
lang mee geworsteld, je zou zeggen het kind de ellende te besparen. Maar
vlak voor de executie erkend Eichmann dit kind dat alsdan zijn naam
Eichmann moet voeren.
De Sassenclub
In 1957 begint dan de vermaarde Herrenrunde of Sassenrunde met inspreken
op de bandrecorder. Elk weekend is men bijeen en zoals we al weten
kunnen buitenstaanders vrij aankomen. Leidraad is het
Nationaal-Socialisme te verheerlijken, wat ik een te zware betiteling
vind, eerder vastleggen voor de historie van belangrijke documentatie
waarbij gevoegd dat de deelnemers geen onvoorwaardelijke capitulatie
hebben getekend…
Typisch dat Eichmann geen bezwaar heeft tegen een betiteling als massamoordenaar. De geschiedenis wil hij wel corrigeren.
Op de band staat: “Mich reut nichts!”, ik betreur niets. Als ook: “Ik heb niets fout gedaan, ik heb geen half werk verricht.”
Deze passage heeft de OvJ te Jeruzalem in handen gekregen.
Op 13-7-1961 zal de OvJ voor de rechtbank een getypt afschrift van deze
band ter inzage geven. Echter is de band een kopie hetgeen aan
bewijskracht inboet.
4.3 miljoen Joden worden genoemd, van elders weten we dat Eichmann dit
toch half werk gevonden heeft. De rest is niet te verstaan. Op
bandopnamen (YouTube) van het proces horen we steeds maar weer 6
miljoen, 6 miljoen en 6 miljoen.
In Yagur en Jeruzalem stelt Eichmann zich echter pacifistisch op als de
maner (aanspoorder) en bureaucraat die geen bloed kan zien.
Het Eichmann-proces is voor de Nationaalsocialisten ook een zakelijke
onderneming! Zijn familie heeft er inkomsten door verkregen. Sassen,
Eichmann en Eb. Fritsch leggen vast de uittypsels openbaar te maken als
Eichmann wordt opgepakt of is overleden. Het is wel een juridische
overeenkomst.
De zwerftocht van banden
Dr. Bettina Stangneth heeft onderzocht, zij baseert zich op Willi Winklers boek (2011) over François Genoud. We horen:
Robert Servatius is niet alleen verdediger van Eichmann maar acht deze ook een lucratieve melkkoe.
Hannah Arendt vermoedt invloedrijke industriëlen die zaken willen doen
met Jeruzalem. Vandaar dat het proces niet eindeloos moest duren.
Dieter Wechtenbruch, assistent van Servatius, weigert tot op heden
uitsluitsel te geven wat voor spelletje er gespeeld is. Of deze dubbel
spel speelt met Israël is niet na te gaan.
Maar er is een verdrag: François Genoud, de Zwitserse
Nationaalsocialist, al eerder in het bezit van de auteursrechten voor
Martin Bormann en Joseph Goebbels (hier wel een bedrag van zes
cijfertjes fortuin gemaakt tot het moment dat Paula Hitler hem de
rechten voor Adolf ontzegt), heeft middels Hans Rechenberg, voormalig
perschef van Goering, Ministerie van Landbouw en de Reichsbank, tien
jaar in Spandau gezeten, met Sassen succesvol verhandeld over de verkoop
van de banden als gevolg waarvan Servatius gedurende het gehele proces
op kosten van Genoud mag logeren in het luxe King Davidhotel. Ik moet nu
wel even griezelen wat er achter Eichmanns rug zich afspeelt en wel een
waar handeltje tussen Genoud, diens vriend Rechenberg en Sassen die de
banden naar West-Europa heeft geëxporteerd.
Geheime vergadering in Salzburg Kerst 1960
Aanwezig zijn uit BA Willem Sassen en Eb. Fritsch, uit Linz de twee
gebroeders Otto en Dr. Robert Eichmann, uit Keulen Dr. Robert Servatius,
verder Hans Rechenberg (zie hiervoor) en vermoedelijk ‘n BND-agent,
vast te stellen dat Reinhard Gehlen, chef Geheime Dienst, hierna bericht
staatssecretaris Dr. Hans Globke over de vergadering. Gesticht wordt de
rechtspersoon “De Belangengemeenschap Linz” voor de memoires van
Eichmann.
Vervolgens vliegt Servatius naar Tel Aviv en Adolf Eichmann doet de
gelden van het auteursrecht afstaan voor de kosten van de komende
verdediging, aan Servatius en deze op zijn beurt aan Genoud.
Genoud zelf vliegt naar Syrië om Alois Brunner, voormalig assistent van
Eichmann, chef Drancy, aldaar woonachtig op voorspraak van de grootmufti
Amin Al-Husseini, omdat de vijand van onze vijand onze vriend is,
zover te krijgen op te treden als getuige in het proces. Maar de VS
denken dat Brunner een DDR-spion is en laten hem schaduwen.
Jeruzalem stroomt ondertussen vol tot een netwerk van met agenten van
overal uit de wereld zodat een verhoor, laat staan dagvaarding van Hans
Globke niet zo onwaarschijnlijk wordt.
Sassen wil meer in de Sassen-Runde (of Sassen-Kreis)
De Duitsers willen vergeten of verdringen (volgens Kant onmogelijk) de oorlogs- en andere misdaden.
De namen vallen van Horst Mahnke, ex SS bij Himmler, later Der Spiegel
en Kristall, informeel medewerker BND, perschef Paul Karl Schmidt alias
Paul Carell, oud SS, perschef bij Von Ribbentrop, later Die Zeit en Der
Spiegel, informeel medewerker bij BND en de relatief jonge fotograaf
Thomas Höpker, geb. 1936, Magnum. Doel is een opera omnia van het
Nationaal-Socialisme op te bouwen. Er worden succesvolle boeken
vervaardigd met soms alternatieve theorieën waarmee een fortuin wordt
verdiend.
Doch in 1957 wilde Eb. Fritsch al een magnumboek over het
Nationaal-Socialisme maken en hiervoor alle belangrijke
nationaal-socialisten in Argentinië optrommelen. Alles is openbaar,
ieder wist dat Eichmann daar verkeerde, iedereen is bekend onder eigen
naam. (PS: Wat betekent opsporen eigenlijk nu nog?)
Ludolf-H. von Alvensleben, Himmler-adjudant, is de hoogste
nationaal-socialist in rang in Argentinië. Hij kent de SS-society aldaar
op zijn duimpje, dit i.t.t. Eichmann die weliswaar ongelofelijk veel
mensen kende zij het uit de lagere regionen. Zo wil men een historisch
plaatje van de NS-tijd maken. Het lijkt wel een club van specialisten,
door literatuur verzameling is dit de eerste onderzoeksliteratuur over
de NS-tijd, Dr. Langner, criminalist uit Wenen, lid SD, kent de SS
hiërarchie en – organisatie. En ten slotte onze Willem Sassen, voormalig
oorlogscorrespondent die niet zal aflaten de Holocaust een Joods
verzinsel te vinden ten behoeve van hun ziekelijke geldzucht. Hij,
Sassen, zal het boek schrijven wat een strekking moet hebben een
onbevlekt Nationaal-Socialisme te presenteren.
De Sassen-Kreis vergadert in het weekend. De bandrecorder staat op
tafel, 4-5 uur. Men verdeelt een opgave van een onderwerp voor de
volgende vergadering. Men stelt een referaat op ter lezing wat
gespreksstof zal worden alsmede verschaft men literatuur voor nadere
bestudering. Het schema is strak (typisch Duits!) en dus vermoeiend maar
alle deelnemers zijn bloedserieus. De club was dus algemeen bekend in
de NS-kring wat betekent dat een ieder kon inlopen (wat n.m.m. inboet
aan het strakke program!). Wie kon komen ging want het is geweldig
elkaar in het echt te zien! Ook niet-nationaal-socialistische Duitsers
konden aanwippen.
Eichmann besluit met een hartstochtelijke redevoering over de grootsheid
van de Nationaal-Socialistische idee. Bewondert de grootse tijden en
memoreert de offers hiervoor gebracht en de gevaren ondervonden.
Maar eens ging dit mis, twee naïeve, zeg domme vrouwen geven Eichmann de
hand. Opeens stelt eentje aan Eichmann die Gretchenfrage: “Welk geloof
heeft U?” Eichmann antwoordt geen Christendom maar evenmin het
mysticisme van het NS. Wel de rassenleer en het antisemitisme. Tenslotte
de van zijn chef verkregen beloning die luidde: “Als we 50 Eichmannen
hadden gehad, zouden we de oorlog gewonnen hebben.” Dan gebeurt het, een
vrouw vraagt: “Wat zou erger hebben kunnen komen (dan nu al het geval
zij)?” Bedoeld is de Hitler-machtsgreep van 1933.
Het is lont in het kruitvat, Eichmann is ontvlamd in razernij, dat zij
niet beseft wat ‘n offers de nationaal-socialisten toch niet gebracht
hebben. Het gebrul is zo hard dat zelfs onze doorgewinterde Sassen de
bandrecorder uitschakelt. Als die weer aan staat is Eichmann nog bezig
razend te zijn over het stellen van zulke domme vragen!
In de Dürerkreis (naam Uitgeverij in Argentinië)
We gaan terug naar voorjaar 1957 en citeren uit het boek van Bettina
Stangneth: Eichmann vor Jeruzalem (2011). De nationaalsocialistische
Jodenvernietiging is opgeschreven in de gesprekken en succesvol
geadministreerd. Eerder ging H. U. Rudel al inspreken Zwischen
Deutschland und Argentinien, 1953, welke tekst later door Sassen is
gepolijst, natuurlijk voor de verkoop.
Het is Bettina Stangneth [hyperlink] die ontdekt uit de CIA-archieven
dat Eichmann acht jaar voor zijn arrestatie al gesignaleerd is:
“Eichmann niet in Egypte maar in Argentinië onder pseudoniem Clemens,
adres te halen bij de redacteur van Der Weg. De ontsluiting van de
kopie-archieven werd bewerkstelligd middels civiel proces door BILD, de
originelen zijn vernietigd. Hier staat ook dat (de Jood) Fritz Bauer de
Duitse overheid niet vertrouwde en stukken over Eichmann doorspeelde aan
Israël!
Geen verleden tijd herkauwen, politieke doelen voor de toekomst opstellen!
De Weg naar voren.
Dit is het Leidmotiv van de auteurs. Er zijn verbindingen van de nationaalsocialisten met Duitsland, de meesten wilden heimkehren.
De eigen-geschiedenis, de NS-Idee redden, niet een misdadig regime is
het geweest, maar hoe? Dat impliceert het Nationaal-Socialisme te
reinigen van de beschuldiging van Misdaden tegen de Mensheid. De
geschiedenis te redden door de Weg voorwaarts.
Maar… is dit geen kwadratuur van de cirkel?
Dit besef ontstond geleidelijk: al medio vijftiger beginnen de nationaalsocialisten in Argentinië te beseffen dat de massamoord op
Joden niet volledig valt te ontkennen. Er verschijnen boeken van: Joel
Brand, Gerhald Reitlinger’s Endlösung met vooral het hoofdstuk over ”De
Grootinquisiteur Adolf Eichmann”, gründlich, de eerste poging om de
werkelijke offergetallen te berekenen, dus duidelijk gezegd de
bewijsbare getallen, alleen die, Léon Poliakov met Joseph Wulf met
teveel, een overdaad aan feitenmateriaal. Het heeft in de NS-kringen een
opschudding gegeven, te meer daar de kopieën van originele protocollen
van de Wannsee-conferentie duidelijk waren te zien en op echtheid te
controleren aan stempels, briefhoofden en signaturen. Dat deze papieren
niet vervalst zijn is duidelijk, want allicht is men in de loop der
jaren (begrijpelijk) argwanend geworden.
Deze voorvallen bedreigden hun eigen levensexistentie; ze hebben in BA dus heel wat te bespreken gehad!
Construeren dat de vernietigingpolitiek geen wezenlijk onderdeel is
geweest van het Nationaal-Socialisme maar een door de crisissituatie
veroorzaakte collaterale schade, een bij-gevolg derhalve. Men legde dit
al vast in de Sassen-interviews uit 1957. Tot zomer 1957, bij ons Kerst
1957 is vergaderd, waarna het te heet werd om zich te verplaatsen.
Dit is bijvoorbeeld Jean-Marie Le Pen duur komen te staan: “De
gaskamers, alhoewel niet zelf gezien, zijn echt een detail in de
geschiedenis” en “In een 1000-pagina’s groot boek hebben de
concentratiekampen een tweetal pagina’s en de gaskamers een tien tot
vijftien regels.”
Sassens reizen in Europa
Ben Gurion kondigt aan de gevangenneming van plus proces voor Eichmann.
Dit is voor Sassen (volgens eerdere afspraak) groen licht de teksten
veil te maken. Bettina Stangneth vindt het sluw dat hij de teksten op
microfiche heeft gezet, immers een verkort dossier van 1300 pagina’s (
7½ kg) van de 3000 is niet mee te sjouwen, we moeten immers ook nog door
de douanecontrole. Daarenboven moest Sassen altijd voorzichtig zijn
niet zelf te worden opgepakt vanwege zijn SS-verleden. Die filmrolletjes
zijn buitengewoon praktisch.
Sassen biedt het materiaal exclusief die passages welke Eichmann zouden
kunnen schaden tijdschriftuitgevers aan maar dat wat hij heeft is
alleen maar gunstig voor Eichmann! Dit blijkt wel een misvatting te zijn
geweest!
-------------------------------------------------------------------------------------------
“Een Volk maakt Jacht op zijn Moordenaar
Eichmann in Argentinië”
-------------------------------------------------------------------------------------------
Aldus de kop van de sensationele serie in STERN met nimmer gepubliceerde
foto’s. Deze teksten zijn niet digitaal, wel een groot aantal
Eichmann-foto’s. Stern geleid door Henri Nannen, omroeper bij de
Olympische Spelen 1936 te Berlijn, film Leni Riefenstahl en medewerker
in de Kurt-Eggers SS, afdeling Propaganda (geen lid zoals Sassen,
slechts administratief personeel). In Hamburg kwam hij in 1959 en was
daar geen vreemd, voor STERN allang de man van
Zuid-Amerika-correspondent onder eigen naam.
Aldus ook in LIFE.
Het doel is nieuwe geschiedenis met biografische gegevens te maken door
middel van transcripties, gekopieerde autografie Eichmanns (hij had
originelen bij zich als bewijs van echtheid) en foto’s diens leven, werk
en familie.
Legende wordt gemaakt met: Eichmann is in handen gevallen in het
klassieke land van de Bruine Prominenten en dus niet in het
Midden-Oosten noch door gerechtigheid zoekende voormalige
concentratiekampoverlevenden, dit laatste is nog jarenlang vermoed.
Vele foto’s in uniform met tekst ”De Jodenmoordenaar”, foto’s in burger
met Vera, de echtgenote met tekst: “De Burgerman”, door Adenauer
beschut. Over het bestaan van een Bruine Gemeenschap wordt toch maar
gesproken, een kleine concessie aan de achtergrond, en dan Globke nota
bene als adviseur van Adenauer gesteld. Zie: Eerste essay Eichmann. Vooral de lachende Eichmann als doorsneeburger (foto 1957).
De BND wist al 1952 van de verblijfplaats van Eichmann maar dit had geen
gevolgen wegens ontbreken van politieke wil. Maar in feite weet men
niet het waarom niet. Een proces in Duitsland voor Adolf Eichmann is
theoretisch mogelijk maar dan moet men prominenten in Argentinië
dagvaarden om te laten verklaren wat hij gedaan heeft… en ZIJ ook! Dus
mooi niet. Tevens is er angst in Duitsland voor een geruchtmakend proces
omdat het land daar zelf schade van ondervindt. De BND wordt overdreven
bekritiseerd. De Abwehr-Ost van Gehlen is in de Koude Oorlog in dienst
en onder bescherming van de VS
De Sassen-Runde is net met haar project begonnen of in Duitsland doet
zich een opmerkelijke gebeurtenis voor: Hermann Krumeij wordt
gearresteerd, een voormalig medewerker van Eichmann, diens
vertegenwoordiger in Hongarije. Dit zou het geruchtmakende proces
geworden zijn met de titel “Tegen Adolf Eichmanns Vertegenwoordiger”,
waarmee in de pers meer de naam Eichmann dan die van ‘n
vertegenwoordiger wordt genoemd. Maar het liep anders, het proces vond
niet plaats. Er zijn heel wat medewerkers geweest: Alois Brunner, al
genoemd, Theodor Dannecker, Friedrich Boßhammer, Rolf Günther, Franz
Novak, Siegfried Seidl, Ernst Girzick, Richard Hartenberger en Alfred
Slawik. Elke arrestatie, elk strafproces e.a. worden in Buenos Aires
nauwlettend gevolgd en wel daarom zo precies om de eigen terugkeer
mogelijk te maken, om in te schatten hoe de sfeer in Duitsland is, zaken
die uitvoerig worden doorgesproken. Eichmann heeft echt ooit gedacht
zich naar Duitsland te begeven en zich aan te geven hopend op een korte
straf om vervolgens een vrij man te zijn!
Aan een retour van Eichmann was in Duitsland nauwelijks iemand geïnteresseerd!
Nannen en Sassen bijeen
De ontmoeting van Nannen en Sassen, beiden oud collega’s in de SS
Propagandacompagnie Kurt Eggers, waar lidmaatschap van de SS niet
noodzakelijk is. De groep bestaat uit zo’n 150 man. Nannen heeft na 1945
een groot correspondentienetwerk opgebouwd terwille van de zakelijke
markt. Doch is Nannen wel zo kritisch heus niet alles te publiceren wat
Sassen hem aanlevert.
Willem Sassen zelf wilde ook naar Duitsland terug, kan veel bereiken op
basis van goede relaties en dat is in casu Henri Nannen! Nannen
vertrouwde Sassen, de documenten zijn echt.
Zes weken na de ontvoering van Eichmann, in juli 1960, is het project
klaar en wordt journalistieke geschiedenis geschreven! Maar liefst vier
afleveringen in STERN, nog nooit is in zo korte tijd zoveel informatie
over Eichmanns leven vervaardigd, barstensvol foto’s, alle
verblijfplaatsen van Eichmann opgezocht plus interviews gevoerd ad
locum, zoals de Lüneburgerheide waar Eichmann een kippenschuur bezat,
getuigen vol verhalen, leuk en naar, alles en alles,
boulevardliteratuur. De schrijver voor STERN is Robert Penndorf. Alles
is zeer goed gerechercheerd en is er gebruik gemaakt van goede bronnen.
Juli 1960, deze voortreffelijke arbeid is nu nog canon voor historici!
LIFE heeft de onthullingen eerst november 1960 overgenomen, waarna
Robert Servatius aan Vera Eichmann vraagt hoe die publicaties in LIFE
toch hebben kunnen gebeuren? Vera stuurt een kopie van het contract met
LIFE naar Dr. Robert Eichmann te Linz als ook een pak papieren van de
handschriften en de Sassen-transcripties. Het uiterst opmerkelijke is
dat Robert te allen tijde heeft gezwegen over de inhoud, hij moet er het
gevaar voor zijn broeder van hebben ingezien of hij is zich bijna
doodgeschrokken.
Servatius blijft bij Sassen aandringen op informatie, echter tevergeefs,
hij heeft ze hem nooit overhandigd. Als ook bij Robert die nooit iets
heeft willen sturen.
Dan…, voorjaar 1961 zijn alle top secret-documenten uit de bureaulade
van Robert verdwenen om in maart 1961 op te duiken ten kantore van onze
bekende Jood Fritz Bauer, OvJ te Frankfurt/Hessen.
Drie schrijvers knus bijeen
Tussen 3 en 6 maart 1961 ontmoeten elkaar, een onbekend voorval tot nu
toe, in een Frankfurter hotel drie prominente schrijvers, vervuld met de
gedachte wens van rechtvaardiging: Hermann Langbein uit Wenen, Thomas
Harlan uit Warschau en Henry Ormund uit de stad zelve.
Dezen gaven hun vriend Fritz Bauer de Robert ontstolen documenten.
De inbraak bij Robert
Er heeft zich een vermomde loodgieter bij Dr. Robert Eichmann te Linz
vervoegd die kans zag voornoemde Eichmann-documentatie van 900 pagina’s
uit de bureaulade te ontvreemden. Het wordt verteld door Langbein aan
Harlan. Ze schrokken dus niet terug voor het laten verrichten van
illegale handelingen, dat moet wel. Via een omweg belandden de stukken
bij niemand minder dan Fritz Bauer! Deze legde het gehele parket van
Hessen stil om de gehele inhoud veelvuldig met alle ter beschikking
staande machines te laten kopiëren en verdeelde op 7 maart 1961, de
volgende dag van voornoemd hoteltreffen, de mappen onder collegae. Of ze
ook naar Israël gingen is niet bekend, noch van wie maar er was daar al
veel, waarmee niet gezegd is precies dezelfde vellen, we weten alleen
waar ze niet zijn terechtgekomen! Zeker niet van STERN, noch van
Time/LIFE. Het kan best zijn dat Israël van alle uithoeken losse
velletjes heeft vergaard maar lang niet zoveel als in het bezit van
Fritz Bauer aangezien die verdomme de originelen uit Argentinië (door
heling) heeft verkregen. En pak papier van tegen de duizend pagina’s is
nauwelijks te controleren op volledigheid en niemand is daaraan ook ooit
begonnen.
Bettina Stangneth
Ze is de voornaamste spreker in dit programma, geb. 1966, schitterend
Duits met goede intonatie, historica en gepromoveerd filosofie.
Aanvankelijk had ze studie gemaakt van het anti-semitisme in de 18e eeuw
maar ging over tot de zaak Eichmann.
De compilatie van de papieren is dus een rotzooitje, het is wel goed
gedigitaliseerd maar ook opnamechaos, dubbele opnamen, foutieve
filteringen. De protocollen zijn dus ongelijk aan die van de originelen
en er is dus geen enkele concordantie.
.
Bettina werkt al zes jaar aan deze massa-ordening en hoopt over 2 à 3
jaar van de Sassen-Transcripten een rapport met annotaties voltooid te
hebben. Dat er overal mappen zijn met steeds wisselende inhoud heeft nog
nooit iemand vermoed!
In 1979 wil Sassen de papieren niet meer thuis hebben en heeft hij
stukken (de rest denk ik) met ook de banden aan familie Eichmann
gegeven. Of dit de volledigheid van de oorspronkelijke 3000 haalt weet
ik niet, hij had immers veiligheidshalve een groot gedeelte niet
gepubliceerd, er wordt niets gezegd waar die wel zijn of dat die
mogelijkerwijs vernietigd zijn. De banden zijn wel met de ooit weekend
georganiseerde volledige opnamesessies, immers die kan je niet zomaar
cutten. Deze erven verkochten de spullen aan een uitgeverij die het
pakket opsloeg in de kelder. Hervonden na een fusie werden de stukken
overhandigd aan het Bundesarchiv te Koblenz. Maar ook deze
Sassen-documenten zijn niet volledig!
III Derde Deel
Onze beroepsdeskundige rechercheurs
De OvJ heeft zelve de NS-tijd niet meegemaakt. Vooraf het proces bezocht
hij een Holocaustmuseum om zijn kennis op te frissen. Sprak met
ghetto-opstandelingen (Warschau 4/1943-5/1943) voor een uurtje. Hij weet
wat hij zal zeggen, ook al dat de veroordeling van de verdachte
vaststaat…!
Hoofddoel is de Jodenvervolging niet meer te verzwijgen en het een vaste
plaats te laten krijgen in het internationale bewustzijn. “De Jodenraad
dan?”, vraagt een. Hij antwoordt: ”In het komende proces gaat het om de
daders, niet de offers!” Het contact is hem een steun hoe straks met
andere getuigen te moeten omgaan en hij is er tegen bestand.
Een andere rechercheur vluchtte 1938 uit Berlijn, Zionist via Nederland
naar Palestina. Na het voltooien van de militaire dienst ging hij
rechten studeren in Engeland en werd later hoge rechter in Israël. Hij
heeft de aanklacht voor Eichmann voorbereid, niet in discussie over de
inhoud van de verhoren, maar kreeg niettemin bij de mededeling dat de
man gepakt is een elektrische schok. Zo knap als hij is, zo zwak als
mens want de emotie speelde hoog op des middags bij de eerste
confrontatie. Ongelofelijk moeite moest hij doen zich te beheersen en
zijn gelaat kalm te houden. Naar mijn mening mag dit niet in een faire
procesgang. Maar zoveel andere Joden zijn er ook weer niet die
beroepshalve neutraal kunnen blijven, denk ik.
De gekste getuigen ooit
Men bezit lijsten van KZ-overlevenden. Hiervan wilden velen en nog meer
niet spreken, over de jaren heen weggedrukt en niet van zins het
verleden op te rakelen. Ze willen vergeten maar vergeten dat Kant heeft
gezegd dat dit niet kan.
“Doch de geschiedenis verplicht je tot medewerking”, wordt hun verzekerd, “denk aan de gerechtigheid t.a.v. het Joodse Volk!”
“Maar als ik dan toch moet spreken, heb ik wel vijf dagen nodig”, verzekert men.
Om deze reden vallen vele potentiële getuigen af.
Derhalve krijgt ieder getuige een beperkte spreektijd voor een afgesproken hoeveelheid tekst maar meer dan ook niet.
De opzet is uit elk door de Duitsers bezet land minstens één levende
getuige op te roepen waardoor elke getuige zijn tijd kan beschrijven.
Dit heeft een sterkere werking dan schriftelijke getuigen uit
documententaal welke prozaïsch kunnen worden zeker in aantal achtereen.
We voelen dus dat het show-element een voorname rol zal spelen, weten al
van de opzet door Ben Gurion in het eerste essay en dat daar ook naar
toe is gewerkt tot een wezenlijke substantie in het strafproces.
Uit Hongarije mogen meer mensen komen omdat Eichmann daar persoonlijk aanwezig is geweest. Nu komt het mooie, LET OP:
De avond vooraf aan de getuigenverklaring worden zij bewerkt bijzondere feiten naar boven te laten komen.
Alsdan wordt een criterium gehanteerd over zijn spraakvaardigheid, zijn
kennis van de locatie en zijn geloofwaardigheid want het Openbaar
Ministerie kan zich geen vergissingen (laten) veroorloven. Dit is dus
overduidelijk een selectie hetgeen absoluut verwerpelijk is. Ook is het
nodig dat een omvangrijk beeld wordt geschapen.
Sommigen zoals deze zeiden toch niet geloofd te worden! Een vrouw die
haar dochter ziet doodgeschoten en zelf ook de kogel krijgt. Maar ze
leeft, houdt zich stil (dit staat er niet maar weet ik uit andere
beschrijvingen) en vlucht naakt de bossen is. Dan wordt ze door een
Poolse boer opgevangen en verzorgd tot de bevrijding. Dit had ze net zo
moeten aanpakken als de kolonel Chabert die in eenzelfde situatie
onmiddellijk na zijn ontdekking een notariële acte laat opmaken teneinde
na tien jaren (verpleging) in Frankrijk zijn identiteit doeltreffend te
kunnen bewijzen.
De rechercheurs moeten gegokt hebben en ditmaal goed want deze vrouw wordt de meest shockerende getuige in het proces.
Ze lezen zich suf door de micro-documenten heen. Des avonds bespreken ze
welk stuk in het procesdossier zal worden opgenomen. Polen blijkt het
meest belangrijk maar spijtigerwijs is dit katholieke land de nieuwe
staat Israël niet bepaald gunstig gezind! Mogelijke getuigen werden
zelfs tegengehouden af te reizen.
Dan doemt een anoniem dossier op, een met de hand uitgetypte lijst van
de registratienummers welke gedurende juli 1942-1943 op de arm van de
gevangene werd getatoeëerd. ZEER BELANGRIJK, vindt de rechercheur. Hoe
ze dit hebben gekregen weten ze zelf niet. Maar elke leek kan weten dat
een anoniem document niet als bewijsmiddel kan gelden en het ziet er nog
wel zo interessant uit… De rechercheur krijgt een idee: hij overlegt
met de groep hoe dit toch te kunnen gebruiken?
Er valt een pijnlijke stilte.
Dan krijgt hij zelf het idee: als we in ons land tienduizenden
Israëliërs hebben waarvan een kwart de Holocaust heeft overleefd dan
hebben die nog altijd de tatoeëring op hun arm! Laten we die opzoeken,
zij die van juli 1942 – 1943 in Auschwitz gezeten hebben! En hen
oproepen naar bureau 06 te komen! Zo kunnen de nummers geverifieerd
worden.
Dan gebeurt er iets onverwachts:
Een rechercheur ter plekke stroopt zijn mouw op en laat een getatoeëerd
nummer zien. Zegt als een Deus ex machina in november 1943 aldaar
geweest te zijn. Het was de rechercheurs niet eens bekend, ja, wel dat
hij Joods is, maar niet dat hij een oorspronkelijke Pool is, noch dat
hij in Auschwitz gezeten heeft, hij heeft er nooit met een woord over
gesproken!
Toen viel er een stilte van wel 3 à 4 minuten.
Normaliter zijn politiemannen nooit zo emotioneel maar hier is het amateurisme wel ten top.
Eichmann zat normaliter in Berlijn en trok daar aan de touwtjes. Er
waren assistenten in de diverse bezette landen. Na de inval in Hongarije
bevool Himmler de meester zelf in de lente/zomer 1944 naar dat land te
sturen teneinde massavlucht te voorkomen als ook een opstand als in het
ghetto van Warschau april 1943 (de spreker zegt foutievelijk 1942) te
voorkomen. Hier zal dit voorval optreden dat er een vage onderhandeling
is over de vrijkoop van zoveel duizend Joden in tuil voor gemotoriseerd
materieel, zie het eerste Eichmann-essay. Maar dit ging niet door of had
U wel gewild?
Eichmann geeft nu bevel de eerste Hongaarse Joden in Auschwitz
aangekomen te schijven een briefkaart aan hun familie, aldus de
onderzochte getuige, waarin verplichterwijs geschreven moest worden dat
het hier mooi is, er tourtjes in de omgeving worden gemaakt, de
werkzaamheden licht zijn, er weliswaar nog beperkte woonruimte is maar
dat hieraan gewerkt wordt en er nieuwe verblijven kunnen worden
betrokken, en laat de schrijver verzoeken toch maar vooral
wandelschoenen mee te brengen
Er was in Hongarije een levende getuige die een dergelijke briefkaart
nog bezat! Hij werd opgespoord en opgeroepen zich op Bureau 06 te
vervoegen. En hij komt, wordt verhoord tot elf uur ’s avonds. Gedwongen
werd hij het Hongaars in Hebreeuws te vertalen. Over zijn familie wil
hij eerst de volgende dag vertellen.
De (goederen-)wagonreis, de onzekerheid wat te gebeuren staat, de
selectie op het aankomstperron, de vraag naar zijn beroep, hij is
ingenieur bij het leger, moet naar rechts, vrouw en dochter naar links,
voor zoon van 13 even overleg, dan ook naar links, ziet de dochter
weglopen, eventjes nog haar rode nieuwe manteltje, dan verdwijnt ze de
massa in. Het lijkt wel een Spielbergfilm! Op dit moment wordt de
rechercheur van dit hem onbekende verhaal volslagen beroerd, denkend aan
het feit kortgeleden ook een rood manteltje voor zijn dochter gekocht
te hebben en nog met haar samen op de foto gekomen te zijn. Als dit geen
bewijs is voor de incompetentie van de onderzoekers!
Een geheimzinnige getuige noemt zich Kazetnik.135.633. Beschouwt zich
als chroniqueur van de planeet Auschwitz die in oppositie tot de aarde
staat met wetten als van een andere planeet waar de mensen oplossen
(vandaar zijn codenaam) en waar een ander tijdsbegrip heerst. Was daar
twee jaar. Schreef een trilogie in de 50-60er, waarmee hij de eerste
overlevende is geweest dit over Auschwitz schreef. De rechercheurs
hadden niet verwacht dat deze fantastische getuige tijdens het afleggen
van zijn verklaring op het proces zal instorten.
Zoals nu rechercherend voorbereid zullen de luidsprekers uit de
rechtszaal aan de openbare weg voortdurend een getal van 6 miljoen
slachtoffers schellen, oud en vooral jong indoctrineren waardoor ook zij
en bij ons een dochter van Durlacher zielige verhalen zullen schrijven.
Zó dat Theo van Gogh op zijn bekende venijnige manier haar eens toebeet
toch maar vooral een goeie beurt van Dokter Mengele te moeten krijgen!
Maar dit zijn we van Theo gewend geweest, zo is nu eenmaal zijn bekje.
Tenslotte een jongeman die in 1946 naar Palestina (spreker zegt
foutievelijk Israël!) emigreert. Hij kon vluchten uit het Ghetto (klein
en viel niet op in het donker zeker) en overleefde in de bossen. Geen
moederwolven gezien. Cultuurloos als een tabula rasa, stelt hij.
Schrijft over het Joodse leven vóór, in en ná de oorlog maar over de
oorlog zelve nooit.
Ook een Joodse getuige die een zak kinderschoentjes op tafel uitspreidde.
Het was voor velen zo niet de meeste getuigen
de eerste maal
zich legitiem te kunnen uitspreken, met beperkte spreektijd weliswaar
zoals hiervoor vermeld maar dat zij namelijk hun geregisseerd lesje
hebben moeten leren. Hierdoor zijn ze heus niet minder ongeloofwaardig
geworden dan ze al zijn al komen ze voor het internationale publiek wel
geloofwaardig over.
