Onze kennismaking werd in feite hernieuwd, we leerden elkaar kennen op 21 oktober 1978 en stapten in de stad, onder andere The Old Bell. Nu is het bijna vijftien jaren verder, te weten zondag 20 juni 1993 en ben ik benieuwd of "ze mij nog zo graag mocht".
Marijke Boes-Heerema is en statige vrouw. Ze was werkzaam geweest in het onderwijs als neerlandica MO en had inmiddels ijverig doctoraal gehaald. Ik complimenteerde haar oprecht, dit is voor een vrouw op oudere leeftijd een dubbele prestatie. Haar scriptie handelde over Jac. van Looy, de naam die wij van de Nederlandse les zeker nog kennen.
Wij bestelden een kan koffie.
Geleidelijk kreeg ik de indruk dat zij mij nauwelijks aankeek, ook gevoelde ik dat zij langzaam denkt. Soms waren er pauzen in het gesprek. Lag dat aan haar, was ze soms depressief? Ze werkte niet meer, zoiets bemerk je direct aangezien het menigeen's trots is te spreken over zijn werk of verworven positie! Of lag het aan mij, dat ik niet adequaat reageerde op haar onderwerpen? Ik vraag altijd naar het wel en wee van de kinderen aangezien een vrouw hier de moeite van opvoeden beloond kan zien. Het waren twee beschaafde jongens die erg van pudding hielden.
Dan moet het een schouwspel zijn dat zich voor onze neus afspeelt, wij beiden keken er steeds meer naar. Dat moest wel, je kon je er niet tegen verzetten. Het was de zondagmorgen-brunch waarvoor her en der reclame gemaakt wordt. Het aantal mensen schat ik nu op 25. Grote gedekte tafels met overdekking stonden gereed om je zelf te bedienen. De grote schotel met gebraden vlees was al heel wat bezocht, de malse stukken waren al gepakt. Maar hoe verorberd? Schrokken, vreten en schransen zijn de synoniemen voor een Nederlands proefwerk. Het is heel erg, ik zag de deelnemers kijken naar elkaar om snel de eerste te zijn om te pakken. Dan kwam er nog een stelletje aankuieren dat zeker net betaald heeft maar de lekkerste stukken vlees toch niet meer kon bemachtigen. Snel verdiend door Americain!Het werd steeds erger, na het vlees dat toch kauwtijd nodig heeft snelde men naar de desserttaarten en pakte men punt na punt. Hoe kan het in de maag er boven op!
Drank als wijn heb ik niet gezien.
Niet tijdens die herontmoeting doch een tijdje erna kreeg ik het idee of Marijke niet verwacht had met mij ook te gaan brunchen! Het is die morgen niet in mij opgekomen, ik derhalve moet tekortgeschoten hebben als heer. Dan zie je zo een vrouw dus ook niet meer en dat rijmt goed doch is het te laat.
Na een paar brieven mijnerzijds kwam op 6 februari 1994 het duidelijke antwoord de kennismaking resoluut te verbreken. Ze had tijdens Americain al "het bestaan van een onoverbrugbare kloof beseft die zij in 16 jaar nog niet zo groot en diep erkend had". Zonder rancune doch met respect wil ze nooit meer reageren.
