Al Brown van de Albert Cuyp snackbar

Posted on Monday, August 09, 2010 8:12 PM

Hij had een onooglijk gelaat, neerwaarts gerichte ogen, een neus van grillige vorm, misschien van boxen. Sprak goed Nederlands zij het korte zinnetjes Klein van gestalte, voelde aan als het hebben een zacht karakter. Beweeglijk, ijverig en kordaat.

Toch ging er een melancholie van hem uit, lachen deed hij nooit, uitgelaten nooit, moppen nooit en & gespreksvoering was gewoontjes zonder adequaat te reageren op de inhoud maar eerder zijn eigen gedachten aan de orde stellend.

Wij begeven ons naar de Albert Cuypstraat eerste gedeelte.

Al Brown, ex-militair van de Bevrijding bleef hangen aan een meisje en huwde haar Als wij het nu hebben over de tijd van de medio zestiger v.e. had hij dus een huwelijk van twintig jaar er op. Kennelijk niet met goed gevolg want de partner was een zuurpruim.

Zij stond ook een of enkele dagen per week in de winkel aan de Albert Cuypstraat maar zei nauwelijks iets.  Ook een ijverige vrouw die in de mezzanine zelf de kroketten vervaardigde! Een voortreffelijke smaak, wat gepeperd, je kwam er voor terug!

De frieten waren overheerlijk alleen was Al zuinig met het verstrekken van mayonaise Hij gebruikte een piepklein houten spateltje en antwoordde meermaals op verzoek “Een dubbeltje is ook klein!"

Wij pintdrinkers waren gelukkig met zo een adresje, het smaakt allemaal voortreffelijk Van pils krijg je honger! Je kon gerust in de zaak een babbel maken, Al was altijd geïnteresseerd.

Zo ging het jarenlang totdat…er twee bedreigingen opdoemen. Een scheiding was onvermijdelijk, het zou de bedrijfsvoering verstoren. Als ook een wekelijkse hulp, woonachtig Ferdinand Bolstraat hoek Ceintuurbaan bleek al heel lang kleine bedragen uit de kassa te hebben genomen. Klein dus onopvallend, hij heeft nooit iets vermoed. Toen Al daar achter kwam was hij psychisch kapot, zijn vrouw zal hem hebben uitgescholden vanwege zijn goedmoedigheid. Zijn vertrouwen was geknakt.

Wij vonden het al zo raar dat hij twee speelautomaten in de zaak liet monteren, onesthetisch gemonteerd aan een hoekprofiel waarbij de eigenaar dagelijks de inhoud van de kassa zelf leegde. Al mocht toekijken en maar hopen dat hij een eerlijk bedrag zou ontvangen! Mijns inziens een handeltje van onderwereld. Wie sluit er nu zo een dergelijk contract?

Wat publiek betreft was het een debielen trefpunt:

Een Aziaat uit een restaurant die aldaar omdat hij zeker in de keuken niet genoeg rijst had gegeten, zijn versnapering at en daar tegelijkertijd rookte een kruidnagelsigaret. Een lange Jodenman werkzaam bij de schadeverzekeringsmaatschappij Lugt Sobbe & Co. B.V. Hij sprak zo snel Nederlands dat het soms onverstaanbaar werd. Misverstand ontstond ook nog dat reserveberekening van schade anders is dan dat voor levensverzekering waar ik in werkzaam was. Een dikke man met zware stem die al zijn diploma’s tijdens de bombardementen boven Duitsland heeft verloren. Al zweeg hierbij. Eens, een ordinair stelletje dat elkaar uitmaakte voor alles en nog wat, een bargoens dat ik niet kende. Nog maanden heb ik hier van de schrik gehad. “Wat heb ik eraan?“, excuseerde hij zich voor mij. Een debiele jongen die altijd slaatjes kocht. Dat vind ik nu zonde van het geld! Toch raakte deze bevriend met Al en bleef nog op dat adres komen als de zaak eenmaal gesloten is. Had Al niet beter een nieuwe vrouw kunnen zoeken dan een jonge jongen?

Opeens… was de zaak gesloten. Ziekte hoorde ik en het bleef kennelijk ziek. Dan was de winkel leeg.

Zonder dat hij het wist zag ik hem meermaals wandelen voor zijn huis aan de Weesperzijde bij het Amstelstation, een heel trage tred.

De verrassing kwam toen hij een zaak opende aan de 1^e Van der Helststraat schuin tegenover Koekenbier. Het was een antiquariaat in een kelderverdieping vol rotzooi. Hij zat, keek en zweeg  maar deed niets. Zou hij zijn WAO aldus genoten hebben?

Dan was ook die zaak opgeheven en heb ik van Al niets meer vernomen. Echter kan ik stellen gelukkige jaren met een oud-militair van de Bevrijding genoten te hebben.

Feedback

# re: Al Brown van de Albert Cuyp snackbar Remove Comment 681378

9/27/2011 7:36 AM by P.v.S.

Beste schrijver van Josh's Blog,

Via Google belandde ik bij het verhaal over Al Brown, die een frituur had aan de Albert Cuypstraat en later een antiquariaat in de Eerste Van der Helststraat. Ik houd me een beetje bezig met de Pijp en derhalve enkele vragen.

1. Op beeldbank.amsterdam.nl heb ik wat afbeeldingen gevonden van "Brownie's Old Shop", Eerste vd Helststraat 74. Ik denk dat dat de antiekzaak is die u beschrijft. Kunt u dat bevestigen? Op de website vindt u de foto's door in het zoekvenster de volgende nummers in te voeren: 010122032028, 010122032027 en 010122047553.

2. Kunt u vertellen op welk nummer in de Cuypstraat de snackbar van Al Brown was gevestigd?
Ik zie overigens dat de winkel in de Eerste van der Helststraat op het moment te huur staat (fundainbusiness.nl).

Vriendelijke groet,

P.v.S.
3-9-2011

# re: Al Brown van de Albert Cuyp snackbar Remove Comment 747641

3/21/2012 3:07 PM by Hannie

De laatste keer dat ik Al zag was jaren geleden op de markt in de bijlmer..hij stond daar fruit te verkopen en wist na jarennnnnnnn nog wie ik was...en t eerste wat die vroeg hoe t mert Annie en Jan ging...wijlen mijn ouders...ik kwam er als kind over huis en woonde schuin tegenover de zaak en ging met zijn kids om...en Al kon wel degeljk lachen hoor en grappen en grollen uithalen, maar sja...ik ken hem ook als een doodgoeie vent en kwam toen ik ouder was ook nog steeds ff een lekker patatje halen bij hem..helaas weet ik door bepaalde omstandigheden niet alles meer van vroeger..anders had ik meer kunnen vertellen...

21-03-2012

# re: Al Brown van de Albert Cuyp snackbar Remove Comment 797874

11/30/2012 11:59 AM by Josh

Al was een aardige man met een charmant accent van zijn oude land. Soms moest hij moeite doen de goede woorden te zoeken maar veelal zo niet altijd ging hij om met gewone volksmensen die een toch al eenvoudig taalgebruik hebben. Dit is niet laakbaar want dit is hun leven.

Slim was hij niet.
Hij liet zich jarenlang (!) befrauderen door een medewerkster woonachtig aan de Ferdinand Bolstraat/Ceintuurbaan alsmede liet hij een speelautomaat getiteld "Goldene Sechs aus Sieben" monteren waarbij 'n mannetje dagelijks de kassa kwam leeghalen. Volgens contract zou hij daarvan dan een percentage krijgen alleen is op zo een misselijke handelswijze natuurlijk geen controle. Zulke handelaren moesten wel onderwereld zijn geweest. Domme Al.

Joodse Kinderen redden uit de Hollandsche Schouwburg

Posted on Wednesday, August 18, 2010 11:12 AM

Het ontwerp van het Dachau Monument in het Amsterdamse Bos werd uitvoerig besproken in 1996. Een half jaar hiervoor protesteert J. Kleerekoper te Buitenveldert over een van de Joden die in de Hollandsche Schouwburg werkzaam was met de verzorging van kinderen. Middels zijn ingezonden bijdrage in de Buitenveldertse Courant van 12 juni 1996 stelt hij dat deze man aangewezen door de Joodsche Raad niet minder was dan collaborateur en zich koest dient te houden. Verhalen van lichte sabotage als het redden van kinderen door ze te verstoppen en uit het gebouw te smokkelen vindt hij overdreven. En is hij verbolgen dat een hunner nog altijd publiciteit zoekt door middel van een brochure alsmede dat notabene de deelraad daaraan medewerking geeft! Niettemin worden de betrokken Joodse medewerkers door Het Verzetsmuseum betiteld als redders.

Het Dachau Monument is er met spoed gekomen.

Het Bevrijdingsfeest 1955 in de Pieter Lodewijk Takstraat hoek Burgemeester Tellegenstraat en op het Thérèse Schwartzeplein

Posted on Sunday, September 11, 2011 9:55 PM

Vroeg naar bed zijn de schoolgaande kinderen zeker niet gegaan, het was immers op donderdag de 5e mei 1955 een vrije feestdag van de tienjarige Bevrijding. De school deed niet meer activiteit dat een rijtje illegaal verspreide stencils voor het klasseraam tentoon te stellen doch op afstand waren de lettertjes te klein om te lezen, laat staan dat wij de inhoud ervan  begrepen zouden hebben.

 

 Diverse spellen werden georganiseerd op het Thérèse Schwartzeplein, gelegen in Amsterdam Oud-Zuid naast het befaamde gebouw van de woningbouwvereniging De Dageraad met de architectuur van de Amsterdamse School door P. Kramer en M. de Klerk. Nog altijd komen reisbussen vol gestudeerde mensen die dit gebouw van buiten willen bekijken doch geen weet krijgen dat de binnenruimten allerminst geriefelijk waren als ze ondergeschikt zijn gemaakt aan de buitengevel.

Vrijwilligers stuurden de aanstromende jongelui van de zo kinderrijke omgeving naar de plekken waar spelers benodigd werden en mij naar een dik touw bij welks een der einden een jongen stond te wachten op zijn tegenstander. Wij trekken, ik zette mijn hakken in het zachte gras en kon zonder moeite over de krijtstreep komen. Als beloning kreeg ik een met blauwige kapiteinskop voorzien vrijkaartje voor een rondvaart voor twee personen (de ouder dus bedoeld). De stad Amsterdam heeft zich bepaald moeite getroost in zovele buurten en wijken festiviteiten voor te bereiden!

Maar na het avondeten begaven wij ons naar de Pieter Lodewijk Takstraat hoek Burgemeester Tellegenstraat (voor 1927 Coöperatiestraat geheten) alwaar een podium was opgericht. Dat zal een dagje timmerwerk gegeven hebben! De kinderen mochten vooraan staan zodat we niet meer goed weten of er een menigte van volwassenen de voorstelling heeft bijgewoond. Echter hadden wij daar geen aandacht voor, we keken vooruit! De ene sketch na de andere werd opgevoerd, misschien ook nog een accordeonist. Er is maar een toneelstuk dat mij bijgebleven is vanwege een schier bizarre inhoud.



Er werden drie stoelen klaargezet waarop in het midden een jongeman plaatsnam in een keurig colbert, rechts en links van hem een man of een vrouw of twee vrouwen. We verplaatsen ons naar een denkbeeldige voetbalwedstrijd waar enthousiast publiek het op een schreeuwen en gillen zet teneinde de spelers aan te moedigen. Plots strekt een zijn arm en grijpt de mouw van de middelste man. We horen het pak lichtjes scheuren maar zien nog niets. Vervolgens gilt en krijst de ander om ongezien de middelste vast te pakken, hem dan oorverdovend aan te schreeuwen hoe hij toch naar het gebeuren op het veld moet kijken! Nu gaat de mouw echt scheuren en onze monden vallen open van verbazing hoe zoiets nu kan? Zo ging het verder en werd het steeds erger, te langen leste resteerde van zijn colbert niet veel meer dan een bos flarden en rafels. Wij zijn bijgekomen en horen de middelste verzuchten: “Als ik dit eerder had geweten was ik niet naar de wedstrijd gekomen!“

Ouder geworden heb ik nog wel gedacht aan dit gebeuren, en begreep ik dat zo een pak de eerste pas wordt genoemd met rijggaren om eventueel correcties aan te kunnen brengen. Maar ook vroeg ik mij af of de vrouw of twee vrouwen tijdens de Bevrijding ook zo te keer zijn gegaan met hunne uitspattingen...?


Amsterdamse School, Willem Passtoorsstraat hoek Thérèse Schwartzestraat (1924).

CC Creative Commons

Posted on Thursday, April 26, 2012 9:07 AM 

All the work in this Weblog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 3.0 Unported License.

WAO-ster Karin Spaink doet aan Huwelijk

Of Karin Spaink ooit een man gehad heeft weet ik niet, haar intellect dat ik hoogacht is daarvoor niet eens zo geschikt zich een man te onderwerpen. Dan slaapt ze dus maar alleen.
Maar dan opeens... wel met een vrouw waarbij ze met de degeneratie van haar tijd meegaat. Ze zal zonder wat te zeggen haar allang in huis hebben uitgeprobeerd. Gaan ze nu knus in de Canta toeren of brengt die meid een luxe auto?

De vooraanstaande plaats in de democratische maatschappij wordt gewoon opgeeist, allereerst de financiele basis van WAO, vervolgens middels blufferige zelfprijzing schnabbels verkrijgen bij iemand die daar gek genoeg voor is. Zelf is Spaink meervoudig invalide met opgedane hersenbloeding, MS en borstafzetting. Daarenboven heeft ze een vals gebit. Zulke lichamelijke kwalen dringen, nee dwingen een persoon eerder tot een houding van deemoed, berusting en bescheidenheid maar arrogant zichzelf op de borst kloppen (!) en naar voren sluipen, nee kruipen is mooi fout! In haar nachtkastje ligt het suïcidepistool gereed voor het geval dat, daarna erft de partner de hele poet.

In Amstelveen woont jonkvrouw H.A. van Karnebeek en geniet ook van de WAO. Van beroep juriste geweest dus geen domme. Borstafzetting, baarmoeder weggehaald en valse tanden. Een blossig  porceleinen kopje om te zien met een mooie bos haar maar van binnen is ze onomkeerbaar aangetast. Het geloof verschaft haar sterkte, zielig. Nu is het mooie dat zo een mens nog eisen durft te stelllen ook en en liefdespartner uitkiest alsof die haar als bruid verdient! Het toppunt is dat die jongen ook nog een buur is. Nou sla je toch wel achterover, wat ze wil doet ze. Maar of ze dan ook gelukkig is? Niet mijn probleem maar hij zeker niet.

En zo is het eertijds gegaan dat “verstandelijk of meervoudig gehandicapten”, zo ze tegenwoordig genoemd worden, bij elkaar worden gezet om een paartje te vormen. Het bespaart wellicht een wijkverpleegster. Na een aantal jaren is er een heel nest waarbij een zwerm aan instanties hulp moeten bieden met de daaraan verbonden gesubsidieerde gelden.

Karin Spaink heeft het klassieke sexpatroon doorbroken en is op de alternatieve tour gegaan.

Koshere Sex, Blog Karin Spaink 6-12-2007

WAO-ster Karin Spaink doet aan Huwelijk

Of Karin Spaink ooit een man gehad heeft weet ik niet, haar intellect dat ik hoogacht is daarvoor niet eens zo geschikt zich een man te onderwerpen. Dan slaapt ze dus maar alleen.
Maar dan opeens... wel met een vrouw waarbij ze met de degeneratie van haar tijd meegaat. Ze zal zonder wat te zeggen haar allang in huis hebben uitgeprobeerd. Gaan ze nu knus in de Canta toeren of brengt die meid een luxe auto?

De vooraanstaande plaats in de democratische maatschappij wordt gewoon opgeeist, allereerst de financiele basis van WAO, vervolgens middels blufferige zelfprijzing schnabbels verkrijgen bij iemand die daar gek genoeg voor is. Zelf is Spaink meervoudig invalide met opgedane hersenbloeding, MS en borstafzetting. Daarenboven heeft ze een vals gebit. Zulke lichamelijke kwalen dringen, nee dwingen een persoon eerder tot een houding van deemoed, berusting en bescheidenheid maar arrogant zichzelf op de borst kloppen (!) en naar voren sluipen, nee kruipen is mooi fout! In haar nachtkastje ligt het suïcidepistool gereed voor het geval dat, daarna erft de partner de hele poet.

In Amstelveen woont jonkvrouw H.A. van Karnebeek en geniet ook van de WAO. Van beroep juriste geweest dus geen domme. Borstafzetting, baarmoeder weggehaald en valse tanden. Een blossig  porceleinen kopje om te zien met een mooie bos haar maar van binnen is ze onomkeerbaar aangetast. Het geloof verschaft haar sterkte, zielig. Nu is het mooie dat zo een mens nog eisen durft te stelllen ook en en liefdespartner uitkiest alsof die haar als bruid verdient! Het toppunt is dat die jongen ook nog een buur is. Nou sla je toch wel achterover, wat ze wil doet ze. Maar of ze dan ook gelukkig is? Niet mijn probleem maar hij zeker niet.

En zo is het eertijds gegaan dat “verstandelijk of meervoudig gehandicapten”, zo ze tegenwoordig genoemd worden, bij elkaar worden gezet om een paartje te vormen. Het bespaart wellicht een wijkverpleegster. Na een aantal jaren is er een heel nest waarbij een zwerm aan instanties hulp moeten bieden met de daaraan verbonden gesubsidieerde gelden.

Karin Spaink heeft het klassieke sexpatroon doorbroken en is op de alternatieve tour gegaan.

Koshere Sex, Blog Karin Spaink 6-12-2007

Café Dubois aan de Ceintuurbaan met Annette de la Bije

Posted on Tuesday, April 23, 2013 1:52 AM 

Café-Restaurant J.W. Dubois was gevestigd aan de Ceintuurbaan 105 te Amsterdam-Zuid, schuin tegenover concurrent Witteveen. Er was een vaste clientèle.

De oprichter is Johann W. Dubois (1880-1947). Zijn weduwe verhuisde naar Bloemendaal en de zaak kwam bij Cornelis P. Selderijk (*1896) die op chique adressen in Amsterdam woonde. Tot 1953.
In 1965 was Thomas E. Mulder (*1921) eigenaar tot 1983. Eerst in 1987 wonen er andere mensen. Hij verhuisde naar de Ceintuurbaan 127-1 waarna zijn spoor bijster.

De ruimte was niet erg chic, wel door meubilair en tafeltjes met kleedjes enigermate gestoffeerd. De kelners waren in bedrijfskleding. Op een vaste plek waren zondags gezeten de familie en vrienden van de Nederlandse sopraan Annette de la Bije (geb. 1927). Zij was wel het centrum van de bezoekersschare. Indien er een interessant muziekje werd opgezet, stond zij op en zong sotto voce mee. Ik denk dat velen hierop hebben gewacht.

Naast dineren kon je ook gewoon een pils drinken, alleen is ongezellig, met twee gaat het beter. Maar een zaal laten meezingen heb ik niet gehoord. De mensen waren rustig en beschaafd.

Ik herinner me een aangeschoten man die over sexualiteit begon. De kellner attendeerde hem dat er kinderen waren.

Er bevond zich een telefoon in een kleine ruimte, niet groter dan een kast. Dit was wel zo handig om ongestoord te kunnen bellen aangezien de openbare telefooncel aan de overkant wel een wachtrij liet zien en er bij lang bellen op de glazen deur werd gebonsd.

Op 4 oktober 1982 brandde de zaak volledig uit. De trieste foto is te vinden in 'n beeldbank.

Drie grote zaken, Witteveen, Dubois en De Boemerang aan de Weteringschans waren voor een niet zozeer chic maar deftig uitje. Alleen de eerste bestaat nog.




Aanvullingen: 18-4-2018 Aangeschoten man. 13-10-2019 Dubois, Selderijk en Mulder.

Bond tegen het Vloeken ziet Subsidies naar Gay stromen

Posted on Thursday, May 09, 2013 12:26 PM 

 

De jaarlijkse subsidies van de gemeente Amsterdam, soms periodiek, dan wel incidenteel, gaan naar maatschappelijke organisaties velerlei geaardheid.

Voor het jaar 2012 zie ik geen geld meer voor de Bond tegen het Vloeken, zoals ik in 1975 wel heb nagegaan. Wel de nodige roze poen naar Gay-organisaties. Nu begrijp ik het, voornoemde Bond is brullend aan het vloeken geslagen!

Overzicht verstrekte subsidies 2012 gemeente Amsterdam

Broodprijs kan onlusten veroorzaken de dood tot gevolg hebbend

Posted on Monday, May 27, 2013 2:20 PM

Kosten die hoger worden, inkomen dat daalt.

Er komt een grens bij de broodprijs, de meest fundamentele levensonderhoudsfactor. Als deze grens wordt bereikt wordt zij overschreden met onlusten. Voor het voeren van een burgeroorlog is de samenstelling der bevolking te divers. Rellen echter kunnen de economie grote schade berokkenen maar ook aanleiding geven tot het nemen van noodmaatregelen en nieuwe wetten die anders nooit een parlementaire meerderheid hadden kunnen krijgen. Zullen wij de bonkaarten en wachtrijen nog meemaken?

De kosten van de sociale voorzieningen alsmede de ziektekosten blijken onbeheersbaar. Ikzelf vind dat je voor lamme soepkippen niet een pakket sociaal verkeer moet financieren, thuiszitten met TV is wel het goedkoopst. Maar te horen krijgen dat behandeling te duur is doet wel schrikken. Het zal er toch van moeten komen, met welk politiek correcte formulering dan ooit. Dus ga maar (lekker) dood, denkt men dan.

Tot nu toe is de propaganda van de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog de basis voor het humane (“Mensenrechten“) democratische politieke systeem. Deze waarheid is niet onaantastbaar, noch eeuwig.

De Halvemaansteeg met Ron & John Döner te Amsterdam

Posted on Thursday, May 30, 2013 10:29 PM

Vanaf medio 60er reed ik na het café met de bromfiets naar de Halvemaansteeg. Ik kon daar een Hamburger eten bij Ron en John, veelal in te hete olie maar de koude mayonaise en tomatensaus temperden hem, een originele Goulashsoep bij “De Tsjech”, liefhebber van Duitse herders, een armoedig zaakje met schaarse verlichting, of een frites met croquet in de zaak met trapje t/o R&J. Ook leerde ik in de 70er de shoarma's kennen in een Jodenzaakje (de meesten waren versluierd Arabisch) maar dat was relatief duur voor een snack en het schandaal deed zich vele jaren later voor dat er gewoon gekruid varkensvlees werd gegrilld...

Op maandagavond 27 mei 2013 zie ik de steeg compleet gereïncarneerd met Dönerzaken, braaf naast elkaar, lijkend op een bazarsteeg in het Midden Oosten. De winkelruitnaam van Ron & John dat nog lange tijd is gezien geworden blijkt nu voorgoed te zijn verdwenen..

De Amstel Taveerne is mijn horecagelegenheid niet geweest. Deze homozaak was nu nagenoeg leeg.

Ik herinner mij:

1. Plots op 19 november 1982 stapte bij Ossewâ een opvallend hoertje binnen die een Belgisch geldbiljet van 1000 Franc wilde wisselen. De eigenaar bedacht zich geen moment en gaf een Nederlands papiertje, allicht tegen een schandalige koers aan de beauty. Die was allang blij goed geld te hebben.
2. De Tsjech Josef Toman (*1921) die mij voorkwam als een eenzame man begon in de middag al de soep te koken. Als laatste goot hij een liter melk in en roerde voortdurend. Er zat ook rijst in de soep, zij heet immers Goulash. De man was ook een vader voor een meisje dat wat moeilijkheden had, hij gaf haar lieve woorden. Na enen werd de zaak gesloten en het loket geopend, een bediende werkte. Voor de keramische kop moest je ƒ1.50 statiegeld vooraf betalen, waarna nog de prijs voor de soep. Eens..., zaten er in de kop grote stukken niet-gaar vlees met vet. Ik werd misselijk en braakte de soep de Amstel in. Ik ben er nooit meer teruggekomen.
3. In voornoemde friteszaak, je kunt het verwachten, kwam uitgesproken ordinair publiek. Enkelen spraken over een strafproces en een stelde voor valse getuigenis af te leggen. Ik schrok mij een hoedje.
4. In de Jodenzaak kwamen twee jongens binnen van wie een direct naar de toilet de trap opging. De eigenaar ontvlamde in toorn en schreeuwde: “Ik verdom het een WC-bedrijf te hebben“, of iets van die strekking.
5. Die homozaak Amstel Taveerne is dus mijn smaak niet. Een ordinaire homoportier greep eens naar mijn stropdas en wurgde mij zowat. Sindsdien liep ik er met een grote boog omheen.

In 1976 kwam ik veel in De Tsjech. Hij bleef hier werken tot zijn 65^e en verhuisde toen naar het Zuiden.

"De Tsjech" bevond zich #2, tussen de twee nieuwere uithangborden

Dansschool Liebregts in de Brakke Grond aan de Nes te Amsterdam

Posted on Tuesday, April 09, 2013 2:05 AM

Het is 1960, velen zijn gekomen om, de eerste zondagmiddag met dans te beginnen. Eerst leren hier!

Het is een duidelijk roomskatholieke dansschool, zoals gewoonlijk in de toenmalige zuilenmaatschappij. Opvallend blijkt de toestroom van kinderen uit roomskatholieke gezinnen uit de wijde omgeving, zoals Volendam. Met de bus zijn ze snel weer terug. Je zal het merken aan een ander spraakje en aan de meisjes die niet zo mondain zijn als de Amsterdamse. We zullen ook horen hoe andere dansscholen streng zijn en kadaverdiscipline geëist wordt. Of tijdens de inschrijving naar de parochie gevraagd wordt weet ik niet meer.

De ontvangst is met een toespraak waar de dansmeester de leerlingen goed opneemt. Nu of in de tweede les zal hij eisen dat de jongens in costuum komen met stropdas. Meisjes in broek zijn natuurlijk uitgesloten.

De voordanseres is jonge maar rijpere vrouw die waarschijnlijk in de buurt van de Vredeskerk gewoond zal hebben, althans ik heb daar wel eens gegroet. Ze is slank en lenig. In de loop van 12 of 24 lessen zullen wij de volgende dansen en passen leren.

Quickstep:

1. Grondpas
2. Locstep
3. Rechtse draai
4. Langzame linkse draai
5. Vlugge linkse draai
6. Whisque, dat is rechter voet achter na eerst halve rechtse draai
7. Rechtse draai, dan 3x naar achteren + loc step

Engelse Wals:

1. Grondpas
2. Rechtse draai
3. Linkse draai
4. Whisque, dat is links voor, rv, la, rv, quick, quick +rechtse draai
5. Double Whisque is om dame heendraaien
6. Spinturn
7. Telemark
8. Achter Telemark en Whisque

Tango:

1. Grondpas
2. Linkse draai met a. Rocturn en b. Locstep naar achteren
3. Rechtse draai met a. Promenade, b. Promenade aparte beweging van de dame, c. Rockturn en d. Dubbele draai + Rockturn wat een aparte Spaanse naam heeft

Wiener Wals

St.-Bernardwals: Links, l, l, stamp, stamp, rechts, rechts, rechts, linksachter, ra

Veleta

Rumba:

1. Parm
2. Draaien
3. Heer onderdoor, dame onderdoor, h.o., achter, a., a.
4. Wandeling

Cha Cha Cha

1. Grondpas
2. Promenade
3. Draai dame, draai heer, d.w.z. samen 180° draaien
4. Draai heer en draai dame afwisselend

Jive

1. Grondpas
2. Dame onderdoor
3. Heer erlangs
4. Samen terug
5. Linkse draai dame, linker arm gestrekt en lopen met kleine passen

Voor de juistheid van deze techniek kan ik niet meer instaan doch geeft het een idee wat er zoal geleerd moest worden.

De locatie in de Brakke Grond is armoedig, verf is afgebladerd en stukken kalk zijn te zien. De kleuren zijn niet om blij van te worden. De parketvloer is wel mooi glad. De elektrische installatie is naar huidige normen uiterst armoedig, een pick-up met plaatjes die uiteraard vol met krassen zitten. Allicht dat Liebregts de hoge tonen dempt. De versterking is wel voluit te draaien. Alle passen worden door Liebregts met de voordanseres getoond waarna de jongeren deze moeten nadoen. Beiden letten goed op en geven ondertussen aanwijzingen. Vaak wordt bevolen van partner te wisselen. Het is eens voorgekomen dat een dommig en niet eens mooi meisje noodgedwongen bleef zitten. Liebregts stapte met streng gelaat op de dichtstbijzijnde jongen af, nam hem bij de arm en leverde het meisje haar partner. Ooit was er een aanstelster die zich met een gilletje liet vallen, de jongen nog schaam te bezorgen ook. Liebregts nam het meisje apart.

Zelf heb ik weinig flair gehad op meisjes af te stappen maar moest het toch doen. Een buiging vooraf en het verzoek om de dans met haar te mogen hebben. Wij waren echt gedwee en braaf zoals de opvoeding in die tijd dit voorschreef. Ook de voordanseres kwam op jongens af. Na 'n dans met haar maakte ze een aanmerking dat ik in haar rug geknepen heb. Nare gevolgen kreeg dit gelukkig niet.

Het bleef niet bij lessen, er waren ook feesten:

Sinterklaas waar ieder een pakje meebracht en die, wat sloom helaas, op een bepaalde plek moest neergooien. Een deugniet had de verpakking met een kleverige substantie gevuld, zij die toekeken griezelden.

Kerstbal in Krasnapolsky waar ook oudere dames present waren en vele onbekenden. Ik zag een jongeman van de dansschool als een der eersten de dansvloer opkomen, de flair zal hem geen windeieren hebben gelegd! Het orkest was misschien van de trompettist Willy Schobben.

Mijn herinnering is traumatisch, hoe vaak ik niet gedacht heb met tegenzin naar de danslessen te hebben moeten gaan en het gehele traject te moeten afleggen. Een danser ben ik nooit geworden alhoewel ik een goed gevoel voor maat en ritme heb. Op de TV heb ik in de loop der jaren concoursen aanschouwd met grote bewondering. Ik ben van mening dat de Quickstep nog altijd de mooiste dans is, het is een vliegen over de grond. In de tweede helft hebben de dames zich omgekleed in wulpse japonnetjes of nog minder, wat zeer bezienswaardig is. Maar op een dansschool is dit uitgesloten, zedig lange rokken waren normaal voor katholieke meisjes.

Dan is het dat ik op een dergelijk landelijk concours onze echte Liebregts heb zien dansen, hij zocht het mooi hogerop, en ik weet nog dat hij midden gescored heeft.

Nog een beschrijving over de Firma Liebregts in 1964 door iemand anders (tekst onderaan).

Al Jazeera mogelt in München bei dem kommenden NSU-Prozess

Posted on Tuesday, April 30, 2013 6:10 PM

Weil das BVG beschlossen hat nach Beschwerden der Türkischen Presse die Vergabe der Sitzplätze neu zo ordnen hat das Oberlandesgericht München mittels Los entschieden.

Besonders dabei ist dem Sender Al Jazeera einen Platz bekommen zu sehen weil er überhaupt nicht Türkisch ist! Gemogelt hat er eine Adresse in der Türkei auf zu geben!

Unsere NOS ist auch dabei.

Pressemitteilung Losverfahren zur Vergabe der Plätze im NSU-Prozess

Oberlandesgericht München 29-4-2013 Adobe/Pdf Dokument

Een Verziekte Bedrijfssfeer is een Psychotische Tragedie

Posted on Thursday, October 25, 2012 8:38 AM

In het VU-ziekenhuis heb ik wel twee specialisten met elkaar horen bekvechten. Verder heb ik mij niet daarmee bemoeid maar ik dacht er wel het mijne van.

Berucht is een specialistenstrijd in het Lucas, een röntgenoloog heeft er psychose van gekregen, kwam in de toenmalige WAO met zowat een maximale uitkering. Geen lolletje, dat verzeker ik je!

Toch kan in elk bedrijf de werksfeer verzieken. Er moeten maar twee of drie ambitieuze lui onderling gaan ageren, dus actief handelen en het gebeurt, en er groeperen zich facties en congsies. Een strijdtoneel met de worstelenden, een teruggetrokken rest van angstigen. Als de leiding meedoet is het leed niet te overzien. Ze zouden suggereren dat je rustig weg kunt gaan maar dat is onrealistisch. Wie is een rat, men kan ver gaan met intrigeren maar eens houdt het op. Woorden die gebruikt worden: ondergrondse veenbrand, verdeel- en heerspolitiek, intimidatie, roddel, achterklap, schuld bij anderen leggen, vijandbeelden oproepen. Dit is vreselijk! Een moderator helpt niet, die wordt weggehoond. Dan resteert met een machtswoord opheffing van de desbetreffende groep. Ik lees nooit meer over maagzweren, wat is geweest een heuse modeziekte die ontstaat in een slechte werksfeer maar psychosen komen er ook van met langdurig thuiszitten.

PvdA Groningen

Gerechtelijke Vonnissen in het Buitenland lang niet zo corruptievrij als hier in Nederland - zeggen ze

Posted on Wednesday, April 06, 2011 9:49 AM

“Een Europees voorstel om uitspraken van rechters in alle EU-landen geldig te maken, roept veel weerstand op in de Tweede Kamer. Rechterlijke vonnissen uit andere EU-landen zouden dan ook in ons land gelden. Het doel van de maatregel is dat gerechtelijke uitspraken in de EU gemakkelijker worden uitgevoerd.“

Aldus de NOS

Gevolgtrekkenderwijs kan ik dus zeggen dat rechterlijke uitspraken in dit land wel corruptiezuiver zijn. Alleen wie gelooft dit?

De rechter heeft geld op de bank - ergo zijn bank heeft een plus;
De rechter heeft beleggingen - ergo de beleggingskantoren zijn lief;
De rechter heeft een eigen huis - ergo alle huizenbezitters hebben zijn sympathie.

MYNC EPOS

Posted on Tuesday, November 02, 2010 1:16 AM

MYNC EPOS


Wie  is die  Mync  die zo panathee schrijdt

Aphrodite

waardig en recht zulk voornaamheid verspreidt?
Enigma ooitlosbaar voor een aards mens
ingeving snakkend en lichtpunten wens.
Spreken of schrijven schoot ver langs het doel
phaenomeen vattend afstand’lijk en koel.
Rust was geboden na't dagelijks werk
's nachts te verkwikken om 's morgens gesterk
rithme der werken en dagen gewoon,
totdat de godin verscheen in mijn droom,
duidend zo lieflijk en glansvol in gloed
mij Aphrodite in schijn tegemoet:

"Mync is mijn dochter, geboren in wijn
trots mijn gestalt in een lichaam van pijn
zoekend in smart een houvast aan te klamp
hind’rend de uitvoering der leefdithyramb.
Noodlot verbergt veel geheim in haar schoot
zo met mijn kracht de onthulling ontsproot.
Geest is verdwaald van de weg naar de top
hulp is geboden doorbreken 't getob
haar te verschaffen een zorgzame les
met de euforische roep dienares:
Therapie  is haar naam toegewijd trouw
Muuz toeverlaat voor reeks jaren deez’ vrouw.”

Nu schouw ik Mync met wel andere blik
zonder verliefdheid doch met een hoofdknik
zekere deemoed en eerbiedigheid
voor een voornaam vrouw van hogelijkheid,
wensend haar pinkstervlam helderend licht
in haar mooi leven door dit schoon gedicht.

Amsterdam, Dinsdag 28 mei 1979
Stalknecht

Kolonel Russell Williams heuse topfunctionaris maar toch echte crimineel

Posted on Saturday, October 09, 2010 8:17 AM

Kolonel Russell Williams had net zo goed bordelen kunnen aflopen maar liever verkrachtte en doodde hij twee vrouwen en meer geweld. Dit is puur machtswellust. Griezelig dat hij top-beveiliger is geweest van vele vips.

De zaak speelt al van februari 2010, uitspraak met na verwachting levenslang komt eerdaags.

Ook verzamelde hij lingerie, iets wat Petiot (arts) 1943-1944 eveneens deed.

Zo een topfiguur in de fout maakt aannemelijk de theorie dat Jack de Ripper best een hoog aanzienlijk figuur zou kunnen zijn geweest, wellicht iemand van de Koninklijke Familie. Theorie, men heeft al van alles gesuggereerd, Agatha Christie liet zelfs een rechter tien moorden plegen, maar heus niet gek.

Mundus immundus est.

Ad 9 X 2010

Parool 9 X 2010

Begin dit jaar gearresteerd:

Vancouver's online 10 II 2010

Toon Hermans had geen zin in prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven

Posted on Thursday, September 30, 2010 9:12 PM

Het was een bulderend gelach in mijn loge, en na dit nog harder, eigenlijk een wedstrijd wie het hardst kon lachen. Dat was de vriendenploeg van de prinses Margriet en Pieter.
De aanwezigen vóór mij hadden ze wel bemerkt, keken even achterom. De ploeg reageerde geenszins, bleef strak kijken om tijdens de show de lachenergie te spuien.

We bevinden ons in theater Carré op vrijdag 7 september 1973. Ik was alleen binnengegaan en kreeg een kaartje dat zoals later bleek de enige vrije plaats was in de loge van de ploeg. Zelf gaven ze mij geen krimp doch de cassier moest mij goed ingeschat hebben, ik geloof dat zoiets heden ten dage niet meer kan.

Een der getrouwen moet ik eens ernstig hebben aangekeken en of hij het gevoeld heeft, hij werd wat bedaarder. En dit mee te maken als ik voor het eerst de one-man-show live zie!

Dan wordt het november 1973. In het blad Aspect (J4, n° 46, 14 XI 1973) Rubriek Amsterdam Terloops, vertelt Toon:

Laatst waren Pieter en Margriet in het

theater. Na afloop van de show kwa-

men ze me vragen of ik nog even met

ze mee ging. Nee, zei ik,  ik ga naar

huis.  Niet aardig misschien, maar ik

wilde naar huis waar een glas rode

wijn wacht. Het liefste ben ik thuis.

Bravo, Toon, je bent sterk geweest!

Maria Mosterd lijkt op Misha Defonseca [Monique de Wael]

Posted on Wednesday, August 18, 2010 11:16 AM

De story in drie boeken van Maria Mosterd gelijkt treffend op die van de Antwerpse en in Ameria riant woonachtige Monique de Wael. Beiden behoren tot de literaire categorie van Fake Memoirs.

Peter R. de Vries wijdde er zondagavond 9 mei 2010 zijn gehele uitzending aan zonder ditmaal echter een onopgeloste moord aan de orde te stellen.
Minder spannend derhalve maar wel meer poen, als Monique met haar literaire vervalsing ruim 20 miljoen dollar heeft verdiend (en benevens een filmregisseur die er brood in zag 'n heus niet minder bedrag) denk ik dat Maria en haar moeder Lucie want schrijvers tegenwoordig laten zich goed betalen enige tienduizenden euri hebben opgestreken. Drie boeken zouden om meer vragen al niet de naïeve lezer nu gewaarschuwd is. Beiden, moeder en dochter, hebben de echte slachtoffers van vrouwenhandel en -onderdrukking eenvoudigerwijs in de maling genomen.

Aanvulling 27 november 2010:                                                                                                               
Misha krijgt van de rechter geen miljoenen honorarium voor haar leugenarij.                  
De Standaard

Islamitische Slavenhandel in 13 Eeuwen

Posted on Wednesday, August 18, 2010 11:25 AM

Tidiane N'Diaye: Der verschleierte Völkermord - Die Geschichte des muslimischen Sklavenhandels.

Het Duitstalige boek is een vertaling van Traite négrière arabo-musulmane - Le génocide voilé - Uitgeverij Gallimard en kreeg de Prix Renaudot Essai in 2008.

Deze Senegalese schrijver heeft kennis van de Arabisch-Islamitische slavenhandel vanaf de 7e eeuw, o.a. de Nubische bevolking als slachtoffer. Dit volk was vanaf 652 onderdanig en verplicht elk jaar 360 mannen en vrouwen ter beschikking te stellen voor dwangarbeid in Islam-gebieden.
Castratie en harem waren doodnormaal.
Hierna wordt de handel in Noord-Afrikaanse zwarten door het gehele Oosters-Islamitische continent bedreven.

De schrijver wist bronnen aan te boren wat je wetenschappelijke arbeid kan noemen doch is hij niet wars van het opnemen van opvattingen en verhalen van wijze mannen die toch een (zoals Joden zouden zeggen) mondelinge erfenis of traditie vertegenwoordigen.

Dan belandden wij in cijfers van 7 miljoen slaven door de gezamenlijke Islamieten in 13 eeuwen waarnaast de tien miljoen door de Westerse handelaren in vier eeuwen.

Deutschandfunk 29 III 2010 19:15-20:00
Interview (in Franse taal)

De Valse Voorstelling Multatuli als Vrijheidsactivist of zelfs als Multicultureel Voorvechter te promulgeren

Posted on Wednesday, August 18, 2010 11:56 AM

Wij lazen op school de Max Havelaar, ik zelfs met mijn leergierigheid tweemaal, vanwege de litteraire waarde.

Schrijven kan die man beslist, ik bezit de Garmond Editie van 1910, echter is veel van de teksten polemiek welke slechts verstaan kan worden na grondige kennis van de 19e eeuwse litteraire constellatie. Deze eeuw echter, na 1918 ouderwets geworden, zonder dat wij 'n laudator temporis acti willen zijn is nog in leven gehouden door Marita Mathijsen voor wie wij hoog respect koesteren dat zij in haar hoogleraarschap heur activiteit par excellence heeft toegespitst op de grote geestesproducten die deze ook door mij bewonderde eeuw heeft voortgebracht.

Moet de Havelaar daar ook onder vallen?
Ja, als het de literaire waarde betreft, ik heb de bijdrage van prof. Dr. J.C. Brandt Corstius (vader van ...) uit 1962 gelezen waarin een grondige analyse van de Havelaar doch als Eduard Douwes Dekker als een of andere activist wordt gepresenteerd, dan nee, zou dit in strijd met de waarheid zijn!

De voornaamste persoonlijke activiteit van de auteur, zelf aristocraat, is trouwens het vergaren van geldelijke middelen voor de instandhouding van zijn status waarmee hij wel balanceerde op de rand van het wettelijk toelaatbare, ik zeg dat hij aan een zowat colporterende wijze aan afpersing deed. Dit boek heeft hij geschreven uit frustratie geen maatschappelijke carrière hem vergund te zien geworden, hij was gewoon incompetent als bestuurder in de Oost als onvermogend fatsoenlijk beheerder te zijn van zijn eigen financiën.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren?
Naar mijn idee, waarbij ik indertijd wat mening gekregen heb van wijlen Dr. Hans Reeser, verbonden aan de UB, is de stoot gegeven door de gewiekste uitgever G.A. van Oorschot. Deze colporteerde ook om bijdragen te laten verrichten voor de vervaardiging en oprichting van een beeld ter ere van Multatuli. Toen al werd de schrijver gebracht als een rebels genie, als 'n Marx of 'n Lenin die zowat de wereld, ons land veranderd heeft...
Gewoon een commercieel praatje dat het in de toen nog linkse politieke sfeer best goed deed. Ik beken een bijdrage aan de kosten voor het beeld te hebben verricht en nadien Van Oorschot nog om een betalingsbevestiging te hebben gevraagd. De man schreef mij echt terug, waarvoor ik hem nog altijd dankbaar ben. Maar dat geld is een blijk van bewondering voor niemand minder dan de schrijver.

In 1987 onthulde niemand minder dan koningin Beatrix...
het verse standbeeld van een grote melancholische kop op een klein lichaam. Je moet er maar van houden, de tijd van de ruiterstandbeelden is allang voorbij. Maar waarom een oranjetelg terwijl Multatuli Bea's overgrootvader koning Willem III zowat terroristisch heeft afgeslacht? Een woordvoerder van het Multatuligenootschap uitte tegenover mij indertijd zijn nijd om dit gebeuren temeer daar er geen enkele linkse rakker laat staan ene originele Javaan bij de gebeurtenis is uitgenodigd geworden! Hiermee is duidelijk dat Multatuli toch behoort tot het establishment van de litteraire republiek en toch geen activist is een aanslag te willen plegen op de Nederlandse Staat!

En dan de tentoonstelling in de Bijzondere Collecties aan de Turfmarkt te Amsterdam.
Ik ben niet gegaan want er zit mij iets dwars. Mathijsen gaf er ook een lezing om na haar het woord te geven, hoe is het in godsnaam mogelijk (o nee, met zo een frase moet je bij Multatuli niet aankomen) aan ... Job Cohen! Even stilte...
Dit moet voordien gebeurd zijn: onder een etentje van Mathijsen, haar vriend Cohens broer en Job zelve kwam de komende opening ter sprake hetgeen haar bracht op de idee Job maar eens een passage voor te laten lezen uit de Havelaar! "Doe het toch", drong zij aan, "Je hebt zo een sonore stem en zo een goed voorkomen." Wat een kunst zeg, zo wordt het boek toch weer in een linkse, wellicht multiculturele hoek geduwd. Dit had nooit gemogen.
Dit is afschuwelijk.
Dit is geschiedvervalsing!

Want:

Uit de televisie-uitzending van 9 oktober 1973: Multatuli is nooit partijganger geweest. "De mensen hadden zich bij mij moeten aansluiten!"

Een spirituele Vrouw voor even

Posted on Wednesday, December 07, 2005 11:48 PM

Met grote passen liep zij richting zebrapad. Ik keek naar heur snellen en kreeg een idee. De automobilist stopte en liet haar oversteken; ik volgde haar op de voet. Over de stoep raakten wij in gesprek, ze had ruim de tijd voordat de bus zou arriveren. "Ik wil persé weten wat Uw leven is", zei ze met aandringen, "U bent beslist een buitenbeentje, een alleenganger?" Welnu, dit laatste woord benut ik niet, het Duitse in het Nederlands best te gebruiken "Einzelgänger" echter wel. "Nee, niet echt een eenling, ik ken vele mensen, heb omgang met goede betrouwbare mensen en ben gek op vrouwen", begon ik. Ze bleef onbewogen, glimlachte wel vaak waarbij de huidplooien onder haar kin alle mogelijke strepen aannamen maar van emotie gaf ze geen blijk. Nadat ik mijn levensverhaal verteld had knikte ze beamend en moest gezegd hebben dit wel gedacht te hebben. Wat een eerste blik niet vermag te bewerkstelligen! Uit zichzelf startte zij nu met haar conté de vie: Gescheiden vijfentwintig jaar geleden, levend in eenvoud zonder materiële luxe als TV, koelkast of elektronische apparaten, geen verwarming tot een paar dagen geleden voor het eerst eens aangestoken en levend van weinig geld. Je kan wel raden dat er in een dergelijk huis niet veel te beleven valt. Ze bezoekt haar kinderen hier geregeld en blijft een paar dagen logeren. Maar het innerlijk leven is het voornaamste; de loeiende sirenes van voorbijsnellende motorpolitie werden door haar niet gehoord noch gezien. De beweging waar zij thans de meeste affectie voor heeft is die van de Rozenkruisers, een spiritueel genootschap vol mystiek. Ik zei wel iets daarvan te weten al is het maar vanwege tentoonstellingen in de UB. "Wat is UB?", vroeg ze met grote ogen. Ik antwoordde snel met: "Universiteitsbibliotheek." Ze zweeg. Toen vermeldde ik de naam Paracelsus. Die kende ze klaarblijkelijk niet zodat ik ook niet zijn mij bekende verzuchting hoefde te vermelden dat wat je ook gelooft je wordt aangevallen door de wolven van alle kanten. Het waren in vroeger eeuwen roerige tijden! Na verloop van tijd bleek ons grote verschil van de gevoelswereld van haar kant en de intellectualistische studiewijze mijnerzijds. Ik sprak over Rudolf Steiner wiens naam zij kent, echter niet zozeer van geschriften als wel van mondelinge overdracht. Dat is nu mijn smaak niet, dacht ik als boekenmens. Ze leest dus geen boeken als ze maar een enkele lamp in huis aan heeft. Hoe spiritueel ook, er is toch iets asociaals te bevroeden zo niet iets licht-geschifts. Jammer hoor, peinsde ik. En dan heeft ze natuurlijk geen PC en een email-adres ook. Nee hoor. Dan resteert maar een vriendelijk afscheid en de wens voor een goede reis naar haar woonstad in het oosten des lands.

Orgel

Posted on Thursday, December 08, 2005 2:41 AM

Het orgel is voor de calvinist even belangrijk als voor de katholiek en dan te bedenken dat de Muziekgeschiedenis van Nederland en Vlaanderen vermeldt de frenesie waarmede de protestantse opstandelingen de kerken wilden afbreken en de orgels in brand steken. Maar dit ging mooi niet door aangezien de kerk weliswaar veroverd was maar het orgel meestentijds in het bezit was van de desbetreffende stad! Wim Noomen gaat (nog) naar de kerk minder voor de preken dan voor het orgel. In de Westerkerk speelt dan ook nog de vermaarde Jos van der Kooij zodat het het een bezoek ten volle waard is. Orgel is Noomens grote liefde. Als voorzitter van het College van Bestuur van de Vrije Universiteit zal hij het orgel in de aula wel aangehoord hebben: dit is echter zwak en zacht. In een kerk is er tenminste het volle leven. Het kerkbezoek in de Krijtberg wordt door mij ook aangegrepen om de schitterende orgelklanken te vernemen. Vooral de omfloerste klanken dringen diep in mij door, de tutti zijn minder fraai wegens gebrek aan basvariatie. Dan is er een grote variatie in klassieke muziek voor de afsluiting van de mis. De ene organist is een beroeps van het conservatorium, de andere is uit een organistenfamilie. Voor de kerk een verrijking. Niet begrijpen kan ik dat mensen weglopen tijdens de orgelklanken, kennelijk is de koffie hen meer van waarde... Ad Valvas 3 XI 2005 p 10.

Winkelpolitiek

Posted on Thursday, December 08, 2005 4:18 PM

Het zakenleven is genadenloos: het is puur uit op het verkrijgen van winst. Goed, dat is altijd zo geweest en dat is geen schandaal zoals de vroegere marxisten immer beweerden alleen is er een verschil in bedrijfspolitiek of persoonlijke instelling. Een caféhouder die schuimvolle pilsjes tapt verdient geld als water, nee schuim en een concern dat slechts de bestlopende producten wil verkopen keert hoge dividenden uit. Albert Heijn is zo een keihard bedrijf. Hoe vaak het al niet is voorgekomen dat een product lang in de schappen ligt om opeens te constateren met spijt dat het verdwenen is en wel na informatie bij de balie voorgoed. Dan knarsetand je wel even! Over de geraffineerde psychologie van de plaatsing der producten kan ik ook wel wat zeggen al is het maar dat ik trucjes en kneepjes door scherpzinnige observatie in De Bijenkorf heb geleerd. Dit even terzijde. Een zo'n product is citroengrasthee als ook heumingbos. Ik ben er geen uitgesproken liefhebber van maar heb het wel in huis. En dan opeens is het op, voorgoed. Moet ik nu nog de stad in om winkels te zoeken waar ze dit wel verkopen? Daar ben ik toch wel wat te gemakszuchtig voor geworden. En toch blijf je komen bij die relatief dure winkel want het vlees en de vleeswaren zijn voortreffelijk, als ook de kazen. Neem nu eens Super de Boer, ik zag sappige gesneden roastbeef in de reclame en thuis blijkt dat de tweede laag bruin verdroogd is van een oud stuk vlees. Ik was woedend en zwoer daar geen vleeswaren meer te kopen. Je komt terug daar waar je gewend bent. Dat geldt voor een drankgelegenheid voor mij meer in vroeger tijd, voor familie, vrienden & kennissen als ook een winkel. Eigenlijk ben je verslaafd aan de winkel...

Kosmische Syndromen

Posted on Sunday, December 11, 2005 3:05 PM

Een oude kennis meldde zich voor een pils. We spreken nog af. Een dichtbij-kennis betuigt waardering voor mij. We hadden een goede babbel. Een iets verderaf-kennis gaf mij ook een compliment. Ook daarmee een aardig gesprek. Een andere oude kennis - nogal vluchtig geweest maar wel een goed gesprek gehad(!) - laat van zich horen en heeft een zekere moed mij te inviteren. Dit had ik nooit verwacht. En... als het waar is dat de vermelde "Sprituele Vrouw" traceerbaar is door wetenschap via via van een ander dan sta ik helemaal met een mond vol tanden. Het lijkt wel of de syndromen boven mij goed botsen! Nu nog orde scheppen om niet chaotisch te worden.

Courgette

Posted on Sunday, December 11, 2005 3:10 PM

Wat te doen met een courgette? Ik ben er geen uitgesproken liefhebber van maar je moet het beestje "aankleden". Ik sneed de geschilde courgette in blokjes en kookte die kort in de microgolfoven. Ik legde de blokjes in de Römertopf. Ontvelde tomaten, uitsnippers erbij. (Geen ei). Room. Mengen en oregano. Geraspte kaas. En dan enige tijd garen in de gasoven. Nou ja, niet echt een gourmet maar wel een ovenschoteltje dat goed ruikt en smaakt.

De Latijnse hoogmis

Posted on Monday, December 12, 2005 2:16 AM

De Latijnse hoogmis bestaat nog zeer zeker zij het volgens de richtlijnen van het 2e Œcumenisch Vaticaans Concilie (1970) genaamd de novus ordo missæ. Echter, de zeldzaam uitgevoerde mis volgens de misorde in de eeuwen hiervoor wordt de Tridendijnse mis genoemd (1555) welke slechts met uitdrukkelijke toestemming van de desbetreffende bisschop mag worden gelezen (n.a.v. een Indult van de paus ~1990) en wel op 'n niet-gebruikelijk tijdstip en voor een selectief publiek. Doel is verwarring onder de gelovigen te voorkomen aangezien de moderne mis alom in de landstaal wordt gegeven. Dit terzijde want het speelt hier niet. Maar ook de nieuwe Latijnse mis is relatief zeldzaam en daarom heeft de Vereniging voor Latijnse Liturgie een Groen Boekje uit gegeven met plaats en tijd van deze. Eigenlijk geldt ook hier een publiek met speciale belangstelling en devotie voor de oude kerktaal. Mag ik stellen merendeels oudere mensen? Het voert te ver de verschillen op te sommen tussen de nieuwe en oude orde; daarover bestaat een zee van gespecialiseerde literatuur. De jaren 1997-1998 waren een hoogtepunt in de Latijnse vieringen in De Krijtberg. Ik heb ze schier alle bijgewoond. De Latijnse mis is de redding van de kerk geweest daar er ooit sprake geweest is van afbraak wegens gebrek aan klandizie. De slimme Jezuïeten verschaften de kerk die overigens nooit parochieel is geweest maar een "kloosterkerk" een regionale geloofsaanhang en -uitstraling. Dan ontstaat er geleidelijk een nedergang aangezien de drie diehards in het Latijn ter ziele gaan, te weten de paters Kemme S.J., Merx S.J. en de latinist Sormani S.J.. De rector J.A.N. Stuyt S.J. wordt naar elders geroepen en de botanist Bentvelzen neemt de staf naar blijkt voor twee jaren aan. Onverwacht gaat deze weg; de reden is onbekend maar wie weet speelt een gezondheidsprobleem.

Nu zijn er nog twee paters aan de pastorie te weten Bolsius S.J. en Brenninkmeier S.J. verbonden hoor doch deze schijnen de Latijnse mis zelve niet te lezen. Verder is er nog hulp van buiten af.

Zo'n twee jaren geeft een invaller een Latijnse opvoering. In het begin met een Latijnse dictie die nergens op leek waarbij ik mij afvroeg of niemand dit nu eigenlijk wel in de gaten heeft? Maar hij heeft zich opgewerkt en leest nu redelijk vlot doch altijd nog niet overtuigend. Het is oplezen zonder gevoel. Overigens mag Latijn nooit empathisch worden gezongen of retorisch worden voorgedragen, dit laatste was voorbehouden aan de senatoren. Het blijft een religieuze aangelegenheid van de hoogste orde. Maar zelfs als in het hooggebed fouten worden gemaakt is er toch wel wat goed mis! De heidense rituelen van de Romeinen moesten perfect zijn anders deed men ze over. Hier gaat men rustig door. Eenmaal ben ik zelfs weggelopen uit De Krijtberg.

Het laatst was ik in De Krijtberg op 1 november j.l., de Allerheiligen. De invaller verrichtte zijn taak naar beste weten maar ook dan voel ik mij onbehagelijk: ik heb de goede tijd meegemaakt en zie nu wat er van geworden is.
De nieuwe rector is benoemd geworden op 6 november 2005.

Degenen met voorliefde voor de polyfoon gezongen mis in het Nederlands kunnen om 9 uur 30 precies hun hart ophalen. Overvloedig orgel.

De Latijnse hoogmis is des Heren Dag om 11 uur precies. Een door ouderdom zwak Gregoriaans koor maar met devotie. Ik denk toch maar op Eerste Kerstdag deze Latijnse mis te bezoeken. Het schitterende orgelspel maakt alle grief weer goed. Mais on n'oublie jamais qu'ait été.
 
Toevoeging 20 XII 2005: Bentvelzen blijkt provinciaal Nederlandse Jezuïeten te zijn geworden. 

Feedback

# re: De Latijnse hoogmis Remove Comment 158252

12/5/2006 1:39 AM by 窃听器

good~

# re: De Latijnse hoogmis Remove Comment 158433

12/5/2006 3:17 AM by 硬盘数据恢复

OK~

# re: De Latijnse hoogmis Remove Comment 375344

4/12/2008 6:52 PM by Real Estate Press

Zo'n twee jaren geeft een invaller een Latijnse opvoering. In het begin met een Latijnse dictie die nergens op leek waarbij ik mij afvroeg of niemand dit nu eigenlijk wel in de gaten heeft? Maar hij heeft zich opgewerkt en leest nu redelijk vlot doch altijd nog niet overtuigend. Het is oplezen zonder gevoel. Overigens mag Latijn nooit emphatisch worden gezongen of rhetorisch worden voorgedragen, dit laatste was voorbehouden aan de senatoren. Het blijft een religieuze aangelegenheid van de hoogste orde. Maar zelfs als in het hooggebed fouten worden gemaakt is er toch wel wat goed mis! De heidense rituelen van de Romeinen moesten perfect zijn anders deed men ze over. Hier gaat men rustig door. Eenmaal ben ik zelfs weggelopen uit De Krijtberg.

Kerst- & Nieuwjaarskaarten

Posted on Monday, December 12, 2005 11:42 AM

Ik vertik het elk jaar om kaarten te versturen. Ik doe het niet!

Dan komt er een omslagpunt, bewerkstelligd door de ontvangst van kaarten en koop ik ze ook (maar).

Ik kan er niets aan doen, het gebeurt buiten mijn wil.
Het verzamelen van de adressen gaat het schrijven van de kaarten vooraf. Ik maak hiervan een systematisch project en houd een logboek bij. Zo kan ik na jaren nog een adres terugvinden.
Toch is een aardig gedeelte van de wenslijst af te werken d.m.v. email. Daarvoor maak ik een aardige prent met Photoshop.

Postmodernistische rarigheden

Posted on Tuesday, December 13, 2005 7:07 PM

Wij leven nog midden in het postmodernisme ondanks tegenwerpingen van kritische figuren van christelijken huize. Filosofie is een onderbelicht kamertje en wat erover geschreven wordt is veelal overschrijven. Dat mag heus wel eens want niet ieder heeft de tijd te herschrijven laat staan datgene wat goed is. Er is wel eens een knappe bijdrage geleverd over een filosofisch onderwerp.

Als je de geanalyseerde punten van het postmodernisme nagaat kan je toch veel daar tegenover stellen de puntsgewijze kennis die je hebt van het Nationaal-Socialisme: het is een complete tegenstelling zodat ik geneigd ben te veronderstellen in logische formule:

PM=-NS
Niet commutatief!
Als ik een punt uitlicht dan is dit is het schoolonderwijs voor iedereen. Niet een enkel kind wordt uitgezonderd of wordt weerhouden scholing te krijgen. Fundamenteel is het postmodernistische dogma dat alle mensen gelijk zijn waardoor er de kritiek is van christelijken huize is dat het postmodernisme eigenlijk geheime Verlichtingsfilosofie voorstelt. Maar dat hoeft toch niet, elke filosofische stroming heeft nu eenmaal zijn voorgangers! En elementen mogen worden overgenomen zij het in andere context.
Dan ook alle schoolkinderen van alle soorten, kwaliteiten en rassen in een klas en liefst nog de lammen en krankzinnigen erbij zodat die ook mogen profiteren van de kinder- en volwassenenwereld.

Ik herinner mij gelezen te hebben dat kardinaal Ratzinger in vroeger jaren een debat voerde met Habermas. Deze laatste zou gezwegen hebben en zelfs geglimlacht zodat de kritiek stelt dat Habermas het verloor...
Welnu, dit geloof ik niet. Wie een metafysisch denkbeeld tegenover zich krijgt als dat van de kardinaal kan nu eenmaal niet veel beginnen met een gesprek. Wat blijft er immers over? Dan is de glimlach op zijn plaats.
Ik zeg niet dat Hamermas nu gelijk heeft.

Maar ik kan mij niet herinneren of de postmodernistische stromingen zijn verdroogd of uitgestorven of overwoekerd. Het zou de schitterende kans zijn voor het Christendom voor een revival.
Alleen dat kan het niet meer. Wat ik zo lees van het Nexus Instituut is een internationaal allegaartje maar een duidelijke richting die wordt ingeslagen is er niet.
Wat schieten we daar nu mee op?

Dan leven we dus nog midden in een postmodernistische maatschappij en dat duurt wel lang, zeg! Stel je het modernisme op 100 jaar, weet je het postmodernisme 50 jaar dan is er zelfs nog niet eens een opvolger!
Europeïsme zie ik nog niet gebeuren. De kans om een nieuwe richting in te slaan en een nieuw denken te ontwikkelen dat de ongerechtigheid van het postmodernisme wegslaat is er wel. Hoe dit te realiseren?

Grote denkers moeten opstaan maar hopenlijk worden ze niet door de wurgwetten van de "democratie" om zeep gebracht.
Bij geleidelijke invoering van de nieuwe waarden kunnen de vreselijkste mensen van vroeger worden tezijde gezet als ze al niet uitgestorven zijn.
__________________

Pax in Terra

Posted on Thursday, December 15, 2005 5:25 PM

Ik heb zo mijn twijfel of dit ideaal wel haalbaar is. Literatuur leeft mij van niet.

Maurice Magre schrijft 1937 in zijn La Beauté invisible over 'n afgelegen herberg alwaar men des namiddags ongestoord door het wereldse lawaai een pijpje kan roken, absolute stilte existeert nauurlijk niet, slechts het ruisen der bladeren en het zingen der vogels verstoren op aangename wijze de rust.

Ideaal voor hen die de oude onmaterialistische tijd hebben meegemaakt zij het vol armoede maken gewag van het ideale dorp met slechts een bakker, een slager, een kruidenier en een hoefsmid. Als de postloets tweemaal daags met hoorngeschal vanuit de verte aanrijdt lopen de kinderen uit uit nieuwsgierigheid.

Maar na de Tweede Wereldoorlog is alles in versnelling gelopen wat voor een normaal mens met gezonde psyche onverwerkbaar is. Het geeft aanleiding tot depressie als met niet flexibel is de stroom aan gegevens aanvaardbaar te verwerken. De Großstadt bestond al als summum van levendigheid, daarboven kwamen de wederopbouw, de infrastuctuur tot grotere regio's tot en met de Europese herconstellatie wat nog jaren zal voortduren.

Golven van immigranten hebben de bevolkingssamenstelling veranderd. Geheel nieuwe wetsvormen met voortdurende wijziging overvallen de burger.

Het Christelijke Avondland sterft een langzame dood. De EU is liberalistisch anticlericaal.

Voor de R.K. Kerk gelden de Middeleeuwen als normaaltestand, nadien is de Westerse maatschappij door het Humanisme en de Reformatie in crisis geraakt waar zij nooit uitgekomen is.

Vanaf de negentiger v.e. is het elektronische verkeer ingeburgerd; men ziet ook hier: de snelheid wordt voortdurend opgevoerd! Communicatie is verschrikkelijk snel maar zoals velen hebben gedacht heeft dit geenszins geleid tot verbroedering aller aardbewoners.

Ik streef er niet naar, Ik blijf liever een boekenwurm.

Balsemen met Bach

Posted on Sunday, December 18, 2005 5:22 PM

Donderdag 15 XII 2005 is de BBC III Classic begonnen met uitzending van het volledige œuvre van Johann Sebastian Bach, dag en nacht.

 

Voort durend tot de Kerst.

Zo lang Bach in je huis is een ongekend genot.

Toch, het geldt voor een componist als ook voor schrijvers, is niet iedere vrucht even mooi want je meet immers aan de hoogtepunten. De minder bekende werken horen en leren kennen is niettemin een uitbreiding en verrijking van je kennis.

Kabelradio is de BBC III Classic veelal wel aanwezig.

Voor de computer de Stream BBC III.

Bonus voorbereid voedsel

Posted on Tuesday, December 20, 2005 1:35 AM

De kerstfolder van Albert laat een reeks kant en klare gerechten zien waarbij je alleen maar hoeft uit te pakken, te bakken of braden met het aanwezige boterkuipje of verhitten. Ik dacht dat de Kerst best aanleiding was tot het bereiden van iets uitzonderlijks. Het pakje openen en de inhoud in een vastgesteld aantal minuten bereiden is niet echt eerzaam. Waarom zo vlug? Roept de TV soms?

Bach

Posted on Wednesday, December 21, 2005 1:31 AM

Ik word vanavond overvallen door een weemoed. Zoveel Bach doet opvallen zijn melancholie wat naar ik weet vanuit Luthers standpunt de ernst van het besef is een zondaar te zijn, waarop de Mattheus Passion ook gebaseerd is. Weke stemmen, omfloerste muziekinstrumenten. Ja, Bach kan ook uitbundig zijn maar dat wordt anders dan de continue droeve ondertoon bij Mozart altijd afgewisseld met ernstige momenten. De man was bloedserieus in zijn werk. Een stroom van denken en invallen. Wat leer je zo een genie kennen! (in die tijd en ook die van Mozart bestond het woord genie nog niet!)

 

BBC 3 Classic BACH full-time van 15-25 XII 2005. Kabelradio of Stream.

Stofzuigen

Posted on Wednesday, January 04, 2006 5:13 PM

Aan stofzuigen heb ik altijd een bloedhekel gehad. Het lawaai, het bukken, het opzij- en terugzetten van voorwerpen, de stank en vooral de moeite. De eerste zuiger kocht ik in 1971, een Miele van 650 Watt. Alhoewel ik eens een drievoudige condensator (antistoring) heb vervangen werkte deze nog in 2000 toen ik de Miele van 1400 Watt aanschafte. Verbijsterend is de geruisloosheid vergeleken met de eerste. Echter leidde dit geenszins tot meer beschaafder huishouding. Ik heb geen hekel aan stof. De keuken houd ik wel rein, mijn studeerkamer mag stof bevatten echter niet in de omgeving van de iMac. Ook de buurt van de waakvlam van de kachel wil ik stofvrij houden. Maar de rest... Inderdaad: ik houd niet van werken! Dan is stof de straf

Spruitjes-Champignontaartje

Posted on Thursday, January 05, 2006 5:26 PM

Ingrediënten voor 4 personen

  2 grote vastkokende aardappels, doorsnede minimaal 10 cm
150 g spruitjes
200 g kastanjechampignons
Zout en peper
200 g zachte geitenkaas, verkruimeld
6 el olijfolie
1 el witte balsamico-azijn
1 tl honing
3 takjes bladselderij

Borstel de aardappels goed schoon en snijd ze in dunne plakken (minimaal 12 grote plakken). Kook in 8 minuten gaar (omdat het plakken zijn is de kooktijd extra kort). Sproei de aardappelplakken af. Maak de spruitjes en de champignons schoon en snijd ze in plakjes. Kook de spruitjes in 2 minuten beetgaar. Verhit 2 eetlepels olie in een wok en roerbak hierin de champignons en de spruitjes ca 3 minuten. Voeg zout en peper toe. Voorverwarm de grill op de hoogste stand. Leg op 4 vuurvaste bordjes/schaaltjes een plak aardappel. Verdeel daarover een lepel groentemix en een beetje geitenkaas. Afdekken met een plakje aardappel en het geheel herhalen. Bovenste aardappel ruim bestrooien met de rest van de kaas. Torentjes onder de grill zetten en kaas in 1-2 minuten laten smelten. Roer een dressing van de rest van de olie, azijn, honing, zout en peper. Knip de bladselderij erboven fijn. Sprenkel de dressing om en over de taartjes. Direct serveren.

Sei dem Abschiede voraus

Posted on Wednesday, January 11, 2006 12:56 P

Der Dichter Rilke hat diesen Spruch wohl als Leibstandarte benutzt. Was ich damals ganz merkwürdig fand ist daß die verstorbene Lilian (+16 III 2005) diesen Ausdruck wohl gekannt hatte! Auch wußte sie Rilke sei Sekretär des Rodins gewesen. Wohl spezialistische Information für eine ziemlich ungebildete Frau aber ich habe sie eingeschätzt, das bestimmt. Tatsächlich, alles was ist geht vorüber, alles was geht will stoppen und alles was sich liebt scheidet sich einst. So ist die Natur, wie Nietzsche sagt: die ewige Wiederkehr des Gleichen weil es neue Vorgänge geben wird.

Carnaval

Posted on Monday, February 27, 2006 1:34 AM

Toen ik vanmiddag 26 II 2006 om half vier Feestelijk Oeteldonk verliet stond op het stationsplein een oudere man met gestrekte rechterarm krampachtig gestrekt in gedragen taal te prediken over het Laatste Oordeel. Lekker gezellig. Hij maar zalig dan. Een ware stunt! Ondertussen daalden nog drommen feestgangers onder wie een ware bisschop gearmd met non de trap en roltrap af richting plein!

Ondeugend en nieuwsgierig als ik ben heb ik net zondagmiddag Oeteldonk twee uurtjes bezocht, het is onvergetelijk wat een feestelijke stad, wat een uitgedoste mensen en vooral, wat een toeschouwers allen in jolige kledij. Hoe jonger de meisjes hoe lekkerder om aan te bijten.

Vele café’s waren bezet en de stampende muziek scheurde naar buiten. Ook het café naast de St.-Jan waar Axel na het concert ons een drankje en hapje aangeboden heeft was afgeplakt en toegankelijk voor muzikanten en feestvierders.

Zaterdag ging ik al vroeg per trein naar Sittard waar ik nog nooit geweest was. Er was al het nodige in aanbouw voor de festiviteiten. In een feestwinkel kocht ik een komisch kruis voor een monnik in travesto. Alsdan reed ik verder naar Maastricht om formidabele muziekcorpsen te zien en te horen. Wat een organisaties allemaal! Zoveel mensen, zoveel plezier.

Dus vanmiddag maar even die prachtige St.-Jansstad aanzien en een sigaar roken. Ik heb mij wel vermaakt. En steevast de kathedraal aanzien als daad van nostalgie.
In de trein terug kwam ik ondanks twee pull-overs, winterjas en dubbele winterdas en handschoenen bij van de kou en heb nog lekker wat gelezen. De keurige vrouw naast mij zag er niet bepaald uit ooit feest te vieren laat staan met een man te dansen. Maar ze was heel netjes hoor dus geen kwaad woord hoor.

Een geslaagd weekend. Volgend jaar ga ik ook in de stoet!

Josh

St.-Ignatiuscollege reünie 22 april 2006

Posted on Monday, March 13, 2006 3:10 AM

Het voormalig St.-Ignatiuscollege met opleiding Gymnasium alpha & beta en H.B.S. A & B 5-jarige cursus aan de Hobbemakade, nu St.-Ignatiusgymnasium aan de Jan van Eijkstraat houdt een reünie op 22 april 2006.

 

Op de nieuwe reünie-website Schoolpagina hebben onder St.-Ignatiusgymnasium al heel wat oud-leerlingen zich ingeschreven met accent op de afgestudeerden van de laatste jaren. Maar de jaren 50 en 60 zijn nog maar enkele tientallen.
Hetgeen mij niet belet al enige weken oud-klasgenoten op te sporen en te benaderen voor deelneming aan deze reünie. Enkelen zeggen pertinent nee maar enthousiaste reacties zijn er ook.

Ik speur nog even verder en dan moet het maar Schluß zijn. Hoe die middag zal verlopen weet ik niet. De tijd is van 1 tot 7 en dat is lang heen en weerlopen. Hoe houd je dit vol? We zijn immers uit die al oude tijd...

Muziekprogramma’s heb ik altijd beluisterd als jong mens.

Posted on Sunday, March 26, 2006 1:12 PM

Zo was er op de woensdagmiddag de pianist George G.F. Van Renesse (1909-1994) die een vergelijkend onderzoek hield tussen meerdere, meestal drie concertuitvoeringen. Ik luisterde met ingehouden adem en vond het begrijpen van de technische opmerkingen prachtig. Dan was er het discussieprogramma met Felix de Nobel en de zanger Laurens Bogtman. Twee geheel verschillende karakters, ik denk opzettelijk bij elkaar gezet.

Ten slotte Rutger Schoute met zijn merkwaardig bedachtzame microfoonstem.

In de zeventiger was er ook zo een zachte stem die nog daalde in toon vanaf halverwege de zin. Toevallig wonend in een drukke buurt kon ik de man dus nauwelijks verstaan.

Tegenwoordig komt ieder voor de microfoon en camera vaak met polder Nederlands. In mijn tijd (hoor mij nu) moest men wel zeker op de uitspraak en intonatie letten.

De programma’s op zondagmiddag in de tachtiger en negentiger met vergelijkend beluisteren van uitvoeringen waren wisselender samenstelling. Dat daaronder verschrikkelijk competente lui kunnen zitten weet ik wel zeker. Een inmiddels overleden man met zware (en (KRO)-gezaghebbende!) stem (ik om nog op zijn naam) verklaarde pertinent dat de toen populaire Frederica Von Stade niet kon zingen. Maar de smaak is een kort leven beschoren: was men aanvankelijk laaiend enthousiast over de vertolkingen van Glenn Gould, later nam dit af. Zo ook bij mijn mening: technisch perfect is nog niet muzikaal! Als je een uur die man aanhoort (met zijn psychopathische gekreun) val je toch in slaap. Er zit geen leven in. Hij schijnt vele doctoren tegelijkertijd te hebben geconsulteerd en had een pakhuis aan medicijnen. De man heeft zichzelf vergiftigd en stierf exact op zijn 50e.

Van practical joke tot crimi

Posted on Sunday, March 26, 2006 1:22 PM

In Italië werd een kanaal uitgebaggerd. Studenten vervaardigden een stenen kop naar Modigliani, lang gerekt zoals zijn stijl en wierpen dit in het water.
Eenmaal op land uitgestort werd de vondst van de eeuw gedaan! Maar men ontmaskerde toch.

Tjerk Vermaning ooit een TV-herdenking van gezien. Wat was die man populair! En maar vechten en strijden tegen Bolke..., prof uit Groningen die hem wantrouwde. (Ooit een lezing van gevolgd in Allard Pierson, stampvol.) De man V. voerde een eenmansstrijd tegen de gevestigde orde.

Zie je na, geloof ik 20 jaren beelden van die druktemaker terug dan is onmiddellijk zijn ongeloofwaardigheid manifest, maar dan ook direct. Dat is een psychologisch proces dat tijd van rijping benodigt. Vele nazi-kopstukken komen nu ook over als onbetrouwbaar (alhoewel er razend knappe Duitsers zijn). Zo ook bij andere politici. Prof. Van de Wetering zei ooit in Zomergasten dat Van Meegeren nu direct als vals te erkennen is, maar dat duurde jaren en jaren, tijd van bezinning dus.

Die stafmedewerkster in het Allard Piersonmuseum (sprak ik in 2000 op een vergadering van de Vereniging Vrienden van het Gymnasium) houdt zich bezig met falsificatieonderzoek. En er is wat gerommeld met vondsten! Israël kan er ook wat van, laatst nog een put met inscriptie... Maar de Dode Zee Rollen waren echt, bewezen door prof Van der Ploeg (overleden, was bij zijn uitvaart).

De Hollandse kooplieden ook, door schilderijen als Rembrandt te verkopen in het buitenland.

Over wetenschappelijke falsificaties volgend maal om over de betrouwbaarheid van gegevensverstrekking op het WWW maar te zwijgen.

Nu is St.-Oedenrode in het nieuws vanwege een sensationele archeologische vondst. Niet verklappen, had ik in de opgravingskuil laten vallen (maar het is een kopie). Ik ben blij daar geweest te zijn!

Lente Gedicht 2006

Posted on Sunday, March 26, 2006 3:18 PM

Het is mooi, de stralen prikken
op ons bol, weg de traan
met ogen knippen. Wij staan
soms stil en adem stokt:
ze lopen snel, druk doend
in fel plooi rokje ons voorbij.
Dan is het lente, mooie beentjes
en roze kopjes zijn voor mij
helemaal alleen. Ik kijk
en heb zo'n groot plezier:
ja zó woon ik hier!

Altijd dezelfde Muziek?

Posted on Sunday, March 26, 2006 5:42 PM

Gisteravond 26 III 2006 hoorde ik vanuit de MET Luise Miller van Verdi.
Op oudejaar 2005 Alban Bergs Lulu en begin 2006 Het Sluwe Vosje van Leoš Janácek.
Voor geen der drie muziekwerken kan ik een placet geven. En toch luisterde ik. Waarom?

Begon je als jong mens met de ritmische versiermuziek van Bach, bezocht je de jeugdconcerten in het Concertgebouw trouw, geleidelijk wordt je blikveld groter tot het speelveld van de grote meesters. Er ontstaan voorkeuren met noodzakelijkerwijs afkeuren. De 19e eeuw blijft favoriet.
In een interview zei prof Ernst Nolte (Historikerstreit) ook dat Bach uitsluitend door de Duitse protestanten (en vergeet niet de Oost-Duitse communisten, apostrofeerde Axel) is opgewaardeerd tot wat hij nu is. “Moet je nu eens horen...”, vervolgde de oude Nolte in het interview, en wij kregen kriebelig kippenvel van de ongelofelijke uitbundige klanken van ‘n Monteverdi. “Zo kan het ook!”, moet hij bedoeld hebben.
Maar eerst Mozart. Al in de 6e lagere school kregen wij muziekles met daarin een uitleg van de sonatevorm Eine Kleine Nachtmusik. De aantekeningen in toenmalig handschrift bezit ik nog. Alle symfonieën kocht ik in 1970 met de BPh o.l.v. Böhm die een aparte plaat volpraatte over Mozart ist meine Große Liebe.
Van die tijd stamt ook de aankoop van de Beethoven symfonieën van Herbert von Karajan met de BPh. Tenslotte de Mahler symfonieën met het CO o.l.v. Haitink. Niet mee tel ik de Bruckners met Haitink daar deze alle krom trokken en ik ze weggegooid heb. (Je had ze tussen twee verwarmde glasplaten kunnen strekken.)
Dit laatste heb ik nooit betreurd. Haitink is voor mij een saaie piet en de Bruckners zijn slaapverwekkend als je nu weet dat er uitvoeringen op de radio gegeven worden waarbij ik niet kan stilzitten. Ik weet niet wat ik doe, ik wandel en maak armbewegingen. Ik geraak buiten adem.

Na deze vier alba heb ik geen dozen grammofoonplaten meer gekocht en toen de muziek-Cd’s eenmaal in zwang kwamen, nimmer een Cd-speler noch schijfjes.
Ik neem bescheiden genoegen met wat de radio biedt.

Ik heb de Mozart, Bruckner en Mahler echter wel leren kennen! De Beethoven spaar ik om overgewenning te voorkomen zoals mij overkomen is met het 5e pianoconcert.

Met deze ervaring heb ik vanaf medio 70er Wagner altijd gedoceerd gehouden. En dan om je heen wagnerliefhebbers, soms op het fanatieke af wagnerianen genoemd, die Nederland, Vlaanderen en West-Duitsland afreizen om te kunnen profiteren van aanbiedingen. Groot deel van salaris en gehele vakantietoeslag is hun lief. Ik lachte erom want ik heb anders dan een cassetterecorder dus nooit een Cd-speler gekocht. De uitvoering van de Meistersinger uit Salzburg 1975 blijft voor mij echter norm, de sonore stem van de Karl Ridderbusch kan ik nooit vergeten.

Het Wagnergenootschap Amsterdam, thans Nederland, heeft zo’n eenmaal per maand een bijeenkomst voor een lezing met/of Cd. Traditioneel een Parsifalzondagmiddag met gezamenlijk diner in een naburig restaurant. Het is een studievereniging die als organisatie best goede sprekers kan uitnodigen. Ik heb er heel veel geleerd maar ook om beheersing te betrachten niet gek te worden. Helaas, je hebt ze en je kan het zien. Twintig jaren ben ik lid geweest zij het met een onderbreking. Toen het genootschap 1986 25 jaar bestond en de feestzaal met de coryfee Gre Brouwenstijn volgelopen was dacht ik: “Dit is toch wel mijn club, ik word weer lid!”

Toch komt er een moment dat de herhaling voelbaar wordt. Immer dasselbe of zoals Nietzsche zegt: ”Die ewige Wiederkehr des Gleichen.” Toen verliet ik het Wagnergenootschap voorgoed om niettemin elk najaar het program te gaan bekijken.

Capo! Het is de herhaling, de gewenning en het behagen in hetzelfde.

De Irene verbaasde zich van mijn uitspraak dat ik ook voedsel eet (echt strikt brrr karnemelk uitgezonderd) dat ik niet eens zo lekker vind. Moet ik nog beschrijven wat mij dan wel behaagt, als saucijzenbroodjes en hartige taartjes? Groenten die ik als onkonijn toch al niet zo lekker vind eet ik elke keer wat anders. Ook soms raar broodbeleg maar dan dit een half jaar weer niet.

Variatie dus. Zo ook met muziek.

Mijn absolute liefde is Richard Strauß. Symfonische werken en opera als de Rosenkavalier die Marcel Reich-Ranici niet eens zijn beste vond maar er “best nog tien Rosenkavaliers bij had willen hebben...” Hetgeen niet impliceert dat ik altijd Strauß wil horen!

Ik ben dus een gedisciplineerd mens. Toen ik 25 was hoorde ik na afloop van een concert de Sacre een waarlijk hysterisch applaus met gejuich. Wat zijn dat voor gekken, vroeg ik mij af. Ik besloot Strawinsky nader te beluisteren en eerst op mijn 50e kon ik hem wel wat waarderen. Een tweetal weken geleden beluisterde ik samen met de Irene de Psalmensymfonie van een opname met Irene als alt-mezzo op het Conservatorium te Tilburg met schitterend orkest. Ik heb genoten en dacht weer aan de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Was ik bij hetzelfde gebleven wat dan? Nu is mijn kennis verrijkt.

Een cynicus schreef dat het Latijn altijd hetzelfde is. Het was Joris Karel Huysmans wiens À Rebours ik in het Frans gelezen heb, Nee, zo een citaat kom je niet snel bij classici tegen!

Jos